spooky stories...

Μεσα στις πολλές ιστορίες που διαδίδονται για στοιχειωμένα σπίτια στον ελλαδικό χώρο συγκαταλέγεται η ιστορία του διαμαντικού σπιτιού στην περιοχή του αχλαδόκαμπου.
Η υπηρέτρια του παλιού αρχοντικού ήταν η πρώτη που ανέφερε πως είδε κάποιες φευγαλέες θεόρατες παρουσίες να πλανιούνται στο σπίτι. πίστεψε όπως είπε πως ήταν βρυκόλακες που έκαναν την εμφάνισή τους κάθε τετάρτη και παρασκευή και επιχειρούσαν να φάνε το αλεύρι από τις αποθήκες.
Το 1925 το σπίτι πουλήθηκε στην οικογένεια σελλή. Οι καινούριοι ένοικοι ένιωσαν δυσφορία και ανησυχία με τη διάχυτη αίσθηση εχθρότητας στην ατμόσφαιρα, με τους ανεπαίσθητους ήχους αργόσυρτων βημάτων και το απειλητικό συναίσθημα ότι κάποιος τους παρακολουθούσε. λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση χειροτέρεψε, απότομοι υπόκωφοι κρότοι, πάταγοι και βουητά μυστηριώδους προέλευσης τάρασσαν τον ύπνο τους και τους ξυπνούσαν ξαφνικά τα βράδια. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αόρατα πλάσματα προσπαθούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους, μανταλώνοντας τις πόρτες, αλλάζοντας θέση στα προσωπικά αντικείμενα, μισανοίγοντας τα πορτόφυλλα, ανάβοντας φώτα και προκαλώντας αλλόκοτες δαιμονικές λάμψεις κατά τη διάρκεια της νύχτας. αυτά τα φαινόμενα δοκίμασαν γερά τα νεύρα των ενοίκων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το ιδιόμορφο σπίτι.
Οι επόμενοι κάτοικοι του αρχοντικού ήταν οι οικογένειες διαμαντογιάννη και δολίτση. Σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής κάποια από τα μέλη της οικογένειας βρήκαν ατυχή και ανεξήγητο θάνατο και κυκλοφόρησε η φήμη ότι το σπίτι είναι καταραμένο.
Αρκετά χρόνια αργότερα,το 1945, μια παράξενα ηχηρή αστραπή πάνω από την οροφή του σπιτιού φαίνεται πως ήταν το τελευταίο σημάδι του περίεργου όντος το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεώρησε αρκετή την αναστάτωση που προκάλεσε και από εκείνη τη μέρα εξαφανίστηκε μια και καλή από το κτίσμα,



Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ένα μεγάλο και όμορφο σπίτι το οποίο είχε αποκτήσει τη φήμη πως ήταν στοιχειωμένο. Οι άνθρωποι έλεγαν πως ο νεκρός, το βράδυ έκανε τρομακτικούς θορύβους : ο ήχος των αλυσίδων γινόταν όλο και πιο έντονος ώσπου ξαφνικά εμφανιζόταν το τρομακτικό φάντασμα ενός γέρου, βρόμικου και μίζερου.
Τα γένια του ήταν μακριά και μπερδεμένα, τα μαλλιά του ανακατεμένα και ατημέλητα. Στα πόδια του υπήρχαν βαριές αλυσίδες που σερνόντουσαν από το γέρο που έβγαζε βογκητά πόνου. Οι καρποί του ήταν και αυτοί δεμένοι με μακριές και βαριές αλυσίδες, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι σήκωνε τα χέρια του και κουνούσε τις αλυσίδες με μανία. Κάποιοι που κορόιδευαν αυτά τα πράγματα και ήταν αρκετά θαρραλέοι για να παρακολουθήσουν το σπίτι όλη τη νύχτα τρομοκρατήθηκαν μόλις είδαν το φάντασμα, και το χειρότερο, αρρώστια ή και θάνατος ήταν η μοίρα για εκείνους που μετά το σούρουπο τολμούσε να μπει στο καταραμένο σπίτι.
Το σπίτι εγκαταλείφθηκε. Μία ταμπέλα «ενοικιάζεται» είχε τοποθετηθεί αλλά κανείς δεν έμπαινε μέσα και με τα χρόνια το σπίτι σχεδόν καταστράφηκε. Κάποια στιγμή ο φιλόσοφος Αθηνόδωρος ξέμεινε από χρήματα, είδε το σπίτι και του άρεσε σαν μέρος για να μείνει. Αποφάσισε να το νοικιάσει αν και είχε ακούσει την ιστορία του στοιχειώματος. Το πήρε παρ’ όλα αυτά. Έτσι αργά την πρώτη νύχτα και καθώς ήταν απασχολημένος με την μελέτη ενός δύσκολου προβλήματος, εμφανίστηκε το αγριεμένο φάντασμα. «…ο ήχος των αλυσίδων, στην αρχή μακρινός ο οποίος όμως δυνάμωνε έφτασε στο αυτί του. Παρ’ όλα αυτά ο Αθηνόδωρος ήταν απασχολημένος με τις σημειώσεις του, μέχρι που ο ήχος έγινε όλο και πιο συνεχόμενος, τότε σήκωσε το κεφάλι του και είδε να στέκεται μπροστά του το φάντασμα ακριβώς όπως το είχαν περιγράψει….» «Η φασματική παρουσία έμοιαζε να τον γνέφει με το δάχτυλο αλλά ο φιλόσοφος του έκανε νόημα πως ήταν πολύ απασχολημένος και συνέχισε να γράφει.
Οι αλυσίδες κουνήθηκαν βίαια και τότε ο Αθηνόδωρος σηκώθηκε ήσυχα από τη θέση του και πήρε τη λάμπα, κάνοντας νόημα στο φάντασμα να οδηγήσει». Το φάντασμα οδήγησε τον φιλόσοφο στον κήπο και σταμάτησε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο το οποίο το έδειξε πριν εξαφανιστεί.
Ο Αθηνόδωρος σημάδεψε το σημείο και την επόμενη μέρα έσκαψε το συγκεκριμένο μέρος. Ένας σκελετός βρέθηκε δεμένος με σκουριασμένες σιδερένιες αλυσίδες. Τα κόκαλα δόθηκαν για σωστή ταφή και στο σπίτι έγιναν τελετές. Καμιά άλλη ενόχληση δεν παρατηρήθηκε στο σπίτι.
Πρόκειται για ένα ακόμη περιστατικό όπου οι νεκροί ζητώντας να υλοποιηθεί κάτι στον κόσμο των ζωντανών, κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Λέσβος ( Περιοχή παραλίας Θερμής - Τέλη Αυγούστου 1985 )

Μια παρέα από 7 άτομα έχει συγκεντρωθεί στην παραλία όταν γύρω στις 1.30 μ.μ. αντιλαμβάνεται ότι στο βάθος πίσω από την φωτιά που έχουν ανάψει κινούνται κάποιες σιλουέτες. Παρακολουθώντας καλύτερα έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι οι σιλουέτες αυτές χάνονται, εμφανίζονται και εξαφανίζονται με διαφορά κάποιων δευτερολέπτων κάθε φορά. Αν και η έκπληξη ήταν μεγάλη τις ακολουθούν από μεγάλη όμως απόσταση ( χωρίς να τις χάνουν ) περίπου 40 - 50 μέτρα, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν γιατί πρόκειται. Οι μάρτυρες ορκίζονται ότι κατά την διάρκεια του περιστατικού που κράτησε γύρω 3 - 4 λεπτά ακουγόταν μια περίεργη απαλή ψαλμωδία και ταυτόχρονα μεταλλικοί ήχοι , σαν να ακουμπούσαν κάποια μέταλλα μεταξύ τους. Οι σιλουέτες που ήταν περίπου 10 - 12 φαίνεται να ξεκίνησαν αυτή την πορεία τους από την ακτή και χάθηκαν κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια των ατόμων που τις ακολουθούσαν την στιγμή που μπήκαν στον χωματόδρομο που περνά δίπλα από το εκκλησάκι της περιοχής. Την στιγμή εκείνη η ορατότητα ήταν λόγω του φεγγαριού πάρα πολύ καλή για νύχτα, κάτι που βοήθησε τους μάρτυρες να βλέπουν ξεκάθαρα τις εμφανίσεις και εξαφανίσεις αυτών των σιλουετών ! Την επόμενη μέρα ψάχνοντας στην αμμουδιά δεν διέκριναν κάτι που να έδειχνε ότι αυτή είχε ¨περπατηθεί ¨ το προηγούμενο βράδυ, εκτός από κάποιες λεπτές αλλά βαθιές γραμμές στην άμμο. Σαν κάτι να σερνόταν ! Αλλά κανέναν ίχνος από βήματα.

Αξίζει να τονίσουμε ότι το συγκεκριμένο σημείο της παραλίας δεν είναι ιδιαίτερα προσεγγίσιμο, και οι δυνατοί άνεμοι της ημέρας πέφτουν το βράδυ αφού προηγουμένως έχουν στρώσει την άμμο της παραλίας. Επομένως κάθε βραδινή ¨αναστάτωση ¨ θα ήταν δυνατόν να αποτυπωθεί. Παρόλα αυτά τίποτα δεν αποτυπώθηκε εκτός από τις λεπτές βαθιές γραμμές.
Την ίδια περίπου χρονική περίοδο κάτοικοι της περιοχής που διέρχονταν βραδινές ώρες από εκεί ισχυρίζονταν ότι από την μεριά της θάλασσας άκουγαν κραυγές. Αρχικά πίστεψαν ότι ίσως να προέρχονταν από κάποιους λαθρομετανάστες που κινδύνευαν. Επειδή όμως τίποτα τέτοιο δεν αποδείχτηκε και το γεγονός συνεχίστηκε, δεν μπόρεσαν ποτέ να το εξηγήσουν και το απέδωσαν σε κάτι το ανεξήγητο. Κάτι που στοίχειωνε την περιοχή.

Λέσβος ( Περιοχή παραλίας Θερμής )
Τον Χειμώνα του 1988 ( δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε περισσότερο την χρονική στιγμή ) σκοποί του φυλακίου Πρ ( * ) γίνονται μάρτυρες της διέλευσης σκιών ανάλογη με αυτή που περιγράψαμε παραπάνω. Συνέβη τις βραδινές ώρες, κράτησε περίπου τρία λεπτά και χάθηκαν όταν οι στρατιώτες πλησίασαν εκεί. Και εδώ αναφέρθηκαν μεταλλικοί ήχοι και ψαλμωδία. Αυτό επαναλήφθηκε άλλη μια φορά κοντά στο συγκεκριμένο φυλάκιο, ενώ υπήρξε μαρτυρία για σειρά μικρών φώτων ( καντήλια που φάνηκαν να κινούνται αργά σε μικρά, στενά μονοπάτια στο απέναντι ύψωμα.


Λέσβος ( Περιοχή παραλίας Θερμής )
Τον Χειμώνα του 1989 μια στρατιωτική περίπολος του φυλακίου Πρ ( * ) γύρω στις 3.30πμ διεξάγοντας έρευνα στις ακτές για λαθρομετανάστες και κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες, περνά δίπλα από την μικρή εκκλησία που βρίσκεται στην παραλία της Θερμής. Την εκκλησία ελάχιστοι την επισκέπτονταν εκείνη την περίοδο και είναι φυσικό να μην υπήρχαν αναμμένα κεριά ειδικά αυτή την ώρα ( σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ξημερώματα, στην καρδιά του χειμώνα ). Στην επιστροφή της περιπόλου περίπου 1 ώρα μετά οι στρατιώτες αντιλήφθηκαν φως στο εσωτερικό της εκκλησίας και πλησιάζοντάς της διαπίστωσαν ότι προερχόταν από αναμμένα κεριά. Η ώρα ήταν περίπου 4.30 πμ ! Θα ήταν απίθανο να μεταβεί κάποιος κάτω από αντίξοες συνθήκες και τέτοια ώρα σε ένα απομακρυσμένο και σχεδόν εγκαταλειμμένο εκκλησάκι για να ανάψει τα κεριά !



Λέσβος ( Περιοχή Μόριας )
Στο χωριό Μόρια οι φήμες περί ύπαρξης βρυκολάκων υπήρχαν ακόμα και πρόσφατα. Κάποιοι κάτοικοι μάλιστα ισχυρίζονταν ότι ήταν έντονα τα περιστατικά την δεκαετία του 1940.

Στην περιοχή του στρατοπέδου της Μ. (*) οι σκοπιές έγιναν διπλοσκοπιές ( φυλάσσονταν ταυτόχρονα από 2 άτομα ), όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι στρατιώτες έβλεπαν μια κοπέλα να περιφέρεται τις πρωινές ώρες και λίγο πριν χαράξει με σκισμένα λευκά και αιματοβαμμένα ρούχα στους ελαιώνες γύρω από το στρατόπεδο. Αρχικά υπήρξε αμφισβήτηση και όπως πάντα ειρωνεία. Όταν όμως τα περιστατικά συνεχίστηκαν και επιβεβαιώθηκαν κρίθηκε επιβεβλημένο για ψυχολογικούς λόγους να επανδρωθούν οι σκοπιές με δύο άτομα ( αν και η συγκεκριμένη επιλογή για ευνόητους λόγους διαψευδόταν ) .

Η επιβεβαίωση για την θέαση του φαντάσματος της κοπέλας έγινε και από βοσκούς που είχαν κοπάδια στην περιοχή. Αυτοί απέφευγαν να κινούνται σε αυτό το μέρος και ειδικά τις πρωινές ώρες.

Λέσβος ( Περιοχή Μανταμάδος )
Τον χειμώνα του 1991, στα μέσα Φεβρουαρίου ένα στρατιωτικό τζίπ εξωτερικής εφόδου διενεργεί αιφνιδιαστικές επισκέψεις ( εφόδους ) στα φυλάκια των ακτών. Η συγκεκριμένη βραδιά ήταν μια από τις πιό σκληρές χειμωνιάτικες βραδιές του χειμώνα του 1990 από άποψη ανέμων, κρύου και βροχόπτωσης. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η ταχύτητα του ανέμου ανατολικά της Λέσβου άγγιζε τα 12 μπωφόρ. Αν και δεν βρίσκουμε την σκοπιμότητα τέτοιων ελέγχων υπό τέτοιες συνθήκες ( υποκειμενική εκτίμηση ), εν τούτοις το τζίπ διενεργώντας έλεγχο αρχικά στο φυλάκιο της Πρ (*), προχώρησε στο επόμενο, αυτό του Μαν (*). Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την διάρκεια της διαδρομής προς το φυλάκιο της Πρ (*) κοντά στην παραλία της Θερμής, το τζίπ κινδύνευσε να βγει εκτός δρόμου 3 φορές και να πέσει σε βαθιά χαντάκια που βρίσκονται στα αριστερά του δρόμου με κατεύθυνση προς τα βόρεια. Παράλληλα δεχόταν μεγάλο όγκο θαλασσινού νερού από τα δεξιά καθώς οι σφοδροί άνεμοι έφερναν τα κύματα πάνω από τον δρόμο σε ύψος αρκετών μέτρων. Μετά το φυλάκιο της Πρ (*) το στρατιωτικό όχημα, μέσα σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες έφτασε στο φυλάκιο του Μαν ( * ). Το συγκεκριμένο βρίσκεται σε μια θέση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακρωτήρι και η προσέγγιση σ’ αυτό γίνεται μέσω ενός στενόμακρου ανηφορικού χωματόδρομου. Η σφοδρότητα του ανέμου και η χαμηλή ορατότητα ήταν στιγμές που θα μπορούσαν να ρίξουν το όχημα στο γκρεμό. Κρίθηκε απαραίτητο να αναβληθεί και να μεταφερθεί για την επόμενη μέρα η επιστροφή όπως και έγινε.

Το πρωί οι συνθήκες από άποψη ανέμων είχαν καλυτερεύσει, ενώ εξακολουθούσε η βροχόπτωση. Το τζίπ κινήθηκε προς την έξοδο για την επιστροφή όταν ξαφνικά σταμάτησε αφού ένας μεγάλο λευκός όγκος βρισκόταν πάνω στο δρόμο. Έκπληκτο το πλήρωμα διαπίστωσε ότι ο όγκος ήταν ένας μεγάλο λευκός μαρμάρινος σταυρός και μια μαρμάρινη τετράγωνη βάση. Την έκπληξη διαδέχτηκε ο προβληματισμός και αυτό που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι ότι αυτά τα αντικείμενα απομακρύνθηκαν με άλλο όχημα από εκεί. Οι φήμες έλεγαν ότι προέρχονταν από το νεκροταφείο του χωριού Μανταμάδος.
Είναι αδιανόητο το τι μπορεί να είχε συμβεί. Τα ερωτήματα πολλά, αλλά συγκλίνουν στο εξής ένα : ποιοι ήταν αυτοί ή τι ήταν τελικά αυτό που κατά την διάρκεια μιας βραδιάς με σφοδρή κακοκαιρία, σε συνθήκες πραγματικού κινδύνου ( ειδικά για το μέρος πού διαδραματίστηκε το συμβάν ) , να καταφέρνει να μετακινήσει σε έναν επικίνδυνο δρόμο, και μέσα από διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων ένα τόσο βαρύ αντικείμενο. Και που θα μπορούσε να απέβλεπε αυτή η ενέργεια. Σίγουρα μια τέτοια πράξη δεν μπορεί να ήταν προϊόν ορθής σκέψης, φυσιολογικού ανθρώπου ή ανθρώπων. Ίσως όμως ήταν πράξη ¨μη ανθρώπων¨..........

Σε διαφορετικές χρονικές στιγμές παρουσιάζονταν φήμες για τις σκιές που εμφανίζονταν και χάνονταν. Πολλές από αυτές πιθανόν να μην ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ίσως κάποιες άλλες να ήταν επανάληψη, ανάπλαση παλιών αναφορών, που στο πέρασμα του χρόνου, και από στόμα σε στόμα κάπως να παραποιήθηκαν. Η εντύπωση όμως που αποκομίσαμε ήταν ότι υπήρχε μια βάση. Ότι κάποια γεγονότα, συνέβαιναν και έφερναν στο φως την ανησυχία. Η εκτίμησή μας ήταν ότι ακόμα και αν κάποιοι από τους συνομιλητές μας γνώριζαν δεν ήταν διατεθειμένοι να μας επιβεβαιώσουν τα όσα γνώριζαν ( ή είχαν ακούσει ). Συνέβαινε όταν μιλούσαν πολλές φορές να αφήνουν να διαχέεται η εντύπωση ότι οι ίδιοι δεν τα πίστευαν αλλά απλά μπορεί και να είχαν συμβεί. Αυτό σίγουρα υποκρύπτει μια φοβία ( καθιερωμένη στην Ελληνική κοινωνία και όχι μόνο ) : ότι η αποδοχή, η πεποίθηση για την ύπαρξη υπερφυσικών καταστάσεων και συμβάντων είναι κάτι που μπορεί να παρεξηγηθεί και να στιγματίσει.

Λέσβος ( Περιοχή Μοναστηριού Αγίου Ραφαήλ )

Στη Λέσβο, και ειδικά στην περιοχή της Θερμής όπου βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, έχουν αναφερθεί περιστατικά που τα συνδέουν με την εμφάνιση του Αγίου. Κάποιοι που έμειναν στους ξενώνες που έχουν φτιαχτεί εκεί, ισχυρίζονται ότι έχουν γίνει μάρτυρες της θέασης του Αγίου, ενώ είναι χαρακτηριστικές κάποιες περιπτώσεις που μιλούν για ομαδική θέαση και όχι από μεμονωμένα άτομα κάτι που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Τον Απρίλιο του 1987 μια οικογένεια από την Αθήνα είχε μεταβεί στο μοναστήρι προκειμένου να ζητήσει την ¨βοήθεια ¨του Αγίου για το 7χρονο κοριτσάκι που είχαν με σοβαρό πρόβλημα στα πόδια, κάτι που το είχε καθηλώσει στο αναπηρικό καροτσάκι μέχρι την ηλικία αυτή. Η οικογένεια έμεινε στην λουτρόπολη της Θερμής περίπου μια εβδομάδα και επισκεπτόταν καθημερινά το μοναστήρι ζητώντας την βοήθεια του Αγίου.
Την τελευταία μέρα της διαμονής τους επισκέφτηκαν το μοναστήρι, για τελευταία φορά. Στον γυρισμό, περίπου στις 6.30 το απόγευμα, ακολουθώντας τις κατηφόρες που οδηγούν στο κεντρικό δρόμο, ανάμεσα σε μια ημιδασωμένη περιοχή, συνέβη το ακόλουθο περιστατικό που όντως εντυπωσιάζει. Σε κάποια στροφή του δρόμου, που η ορατότητα ήταν περιορισμένη, ο οδηγός, πατέρας του κοριτσιού αντιλήφθηκε την τελευταία στιγμή μια σιλουέτα, μια μορφή να προσπαθεί να διασχίσει κάθετα τον δρόμο. Και περιγράφει : ¨ Ήταν σαν να υπήρχε αλλά και να μην υπήρχε. Έλεγες ότι αν επιχειρούσες να την αγγίξεις θα χανόταν. Φορούσε αν μπορείς να το πεις αυτό μια κάπα σκούρα. Η σύζυγός μου και το παιδί μου προσπαθούσαν να κοιμηθούν. Είμασταν πολύ κουρασμένοι αλλά και πολύ απογοητευμένοι αυτές τις μέρες, και εγώ αυτό που έβλεπα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων σκέψης υπέθεσα μήπως ήταν και στην φαντασία μου. Αντέδρασα από ένστικτο. Φρενάρισα απότομα, και επειδή βρισκόμουν σε στροφή το αυτοκίνητο βγήκε έξω προς τα δεξιά του δρόμου. Ένα όχι πολύ μεγάλο ανάχωμα έκανε το αυτοκίνητο να αναπηδήσει τουλάχιστον 3 με 4 φορές. Τα τραντάγματα ήταν πολύ απότομα και η κόρη μου που είχε ξαπλώσει στα πίσω καθίσματα βρέθηκε πεσμένη στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, έχοντας χτυπήσει τα πόδια της στις βάσεις των μπροστινών καθισμάτων. Η ταραχή μας ήταν μεγάλη, και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο - που δεν είχε πάθει κάτι σοβαρό - προσπαθήσαμε να συνέλθουμε, ενώ αμέσως μετά μεταβήκαμε στην πόλη της Μυτιλήνης για να την δει γιατρό. Δεν διαπίστωσε κάτι, τουλάχιστον πέρα από το πρόβλημα που ήδη είχε αλλά μας συνέστησε όταν επιστρέψουμε στην Αθήνα να το επανεξετάσουμε. Έτσι και έγινε. Στο άμεσο χρονικό διάστημα που ακολούθησε αυτό το περιστατικό, παρατηρήσαμε μια απίστευτη πρόοδο στην κίνηση των ποδιών της κόρης μου και σήμερα 6 χρόνια μετά περπατάει. Όχι τέλεια αλλά περπατάει. Ερχόμαστε πια σχεδόν δύο φορές τον χρόνο. Έτσι έγιναν τα πράγματα. Όπως τα περιέγραψα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που είδα. Ίσως ο Άγιος Ραφαήλ. Αλλά ότι και να ήταν, προξένησε το ατύχημα, και έγινε ότι έγινε. Ότι πιο καλό για την ζωή του παιδιού μου ! ( Ο διάλογος με τον συγκεκριμένο άνθρωπο έγινε το καλοκαίρι του 1993, και τον μεταφέραμε όσο πιο αυτούσιο μπορούσαμε, στηριζόμενοι στην μνήμη και στις σημειώσεις μας).




Περιεργα πραγματα συμβαινουν γυρω μας και ολοι τελικα εχουν μια αμεση ή οχι εμπειρια. Μια φιλη μου λοιπον αγοραζει ενα σπιτι με την μητερα της. Ακουγε απο την αρχη που μπηκε εκει περιεργους θορυβους. Κατι σαν κλαψιμο μωρου ή νιαουρισμα γατας. Δεν μπορουσε να προσδιορισει. Επειδη φοβοταν γεμισε το δωματιο της με σκορδα, εικονες κτλ. Η μητερα της δεν ακουγε τιποτα, γιατι τα περιστατικα γινονταν συνηθως βραδυ, ενω η μαμα της κοιμαται παντα με μασκα ματιων και ωτοασπιδες. Μια βραδυα λοιπον ακουει κατι, κοιταει προς την πορτα και βλεπει τον εξω απο δω να προσπαθει να μπει στο δωματιο της. Ομως ολα τα αντικειμενα που ειχε τον απομακρυναν μεχρι που εξαφανιστηκε. Φυσικα κανεις δεν την πιστεψε.
Ενα αλλο καλοκαιρινο βραδυ προς ξημερωματα, η μαμα της ελειπε διακοπες και η φιλη μου ηταν μονη και εβλεπε τηλεοραση. Ακουει εναν επαναλαμβανομενο δυνατο θορυβο να ερχεται απο την κουζινα. Πηγαινει μεσα και βλεπει την σιδερενια σκαλωσια να κοπαναει μια στο ψυγειο μια στον τοιχο..... καταλαβαινετε τι επαθε.
Περναει λιγος καιρος, ειναι σε μια καφετερια και οπως παιζει με κατι παιδακια την πλησιαζει η μαμα τους και της λεει: εσυ δεν εισαι η ταδε,που γεννηθηκες τοτε?? -ηξερε τα παντα γι'αυτην. Εγω ειμαι λεει η ταδε πνευματιστρια και εσυ εισαι η αδελφη ψυχη μου...το σπιτι σου λεει εχει κακη ενεργεια. Σαν να υπαρχει μια καταρα......
Δεν ηξερε τι να κανει...γνωριζει μια αλλη κοπελια η φιλη μου που συμπτωματικα εμενε παλια με την οικογενεια της στο σπιτι που τωρα μενει η φιλη μου. Οπως λοιπον επινε καφε με την μαμα της φιλης της τη ρωτησε η φιλη μου γιατι εφυγαν απο το σπιτι που εκεινη τωρα ζουσε. Της απαντησε πως πριν λιγα χρονια σε εκεινο το σπιτι ζουσε μια οικογενεια με ενα μικρο παιδι που ο πατερας του το ειχε αποκεφαλισει και ενα βραδυ ο συζυγος της οπως πηγε να κοιμηθει αφου εσβησε το φως, ειδε στο κομο του μια σκια. Ξανανοιγει το φως και βλεπει το κεφαλι ενος μωρου. Τρομαξαν τοσο πολυ ολοι που αναγκαστηκαν να φυγουν. Αυτοι τα καταφεραν. Η φιλη μου ομως λιγο δυσκολο, γιατι η μαμα της δεν πιστευει τιποτα επειδη δεν εχει δει τιποτα......βγαλε λοιπον ακρη εσυ τωρα τι συμβαινει στο κοσμο μας.

Την ιστορία την είχα ακούσει από την καθηγήτρια των Αγγλικών. Δεν γνωρίζω αν είναι αληθινή ή ψεύτικη.
Σε κάποια περιοχή της Αγγλίας, μία οικογένεια με 2 παιδιά είχε αγοράσει ένα παλιό σπίτι για να μείνει, μετά την μετάθεση που πήρε ο άντρας του σπιτιού. Η δουλειά του ήταν Μηχανικός Λογισμικού και όπως ήταν φυσικό ο Η/Υ και ο εκτυπωτής ήταν σε καθημερινή βάση ανοιχτοί για την δουλειά του.
Τα μικρά παιδιά της οικογένειας δεν μπορούσαν να συνηθήσουν την αλλαγή του περιβάλλοντος και γιαυτό το βράδυ δεν μπορούσαν να κοιμηθούν εύκολα, λέγοντας σαν δικαιολογία ότι κάποιος έκανε φασαρία!
Στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από τα 4 άτομα! Αυτή η ιστορία με το πρόβλημα των παιδιών συνεχίστηκε για αρκετό χρονικό διάστημα, και είχε φτάσει σε σημείο να νευριάζουν οι γονείς τους, οι οποίοι δεν τους πίστευαν.
Όταν μία μέρα έγινε αυτό που κανείς δεν πίστευε. Ο μπαμπάς έγραφε κάτι στον Η/Υ, όταν η μητέρα τους φώναξε για φαγητό. Ο πατέρας έκλεισε τον Η/Υ και τον εκτυπωτή και πήγε να κάτσει στο τραπέζι, το οποίο ήταν μακρυά από το δωμάτιο που ήταν οι Η/Υ-εκτυπωτής. Κάθησαν και οι 4 να φάνε, όταν ξαφνικά ακούστηκε ο θόρυβος του εκτυπωτή! Ο πατέρας ήταν σίγουρος ότι τα είχε κλείσει! Και οι 4 κοιτάχτηκαν στα μάτια και σηκώθηκαν να πάνε να δούμε τι είχε συμβεί. Προχωρώντας προς το δωμάτιο ο θόρυβος σταμάτησε. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδαν τον Η/Υ και τον εκτυπωτή κλειστό! ΟΜΩΣ ο εκτυπωτής είχε ένα χαρτί εκτυπωμένο. Το πιάνει ο μπαμπάς και το διαβάζει:
"Μην φοβάστε! Είμαι το φάντασμα του σπιτιού. Δεν πρόκειται να σας πειράξω. Ζητάω συγνώμη από τα παιδιά. Δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω. Αύριο φεύγω!"
Και κάτω-κάτω στο χαρτί γραμμένο με πένα το όνομα ’ρθουρ Ίργκεν, 1856 !!!



Υποτίθεται έγινε σε χωριό κοντά στη Νιγρίτα Σερρών
Ο Γιάννης έφτασε στο σπίτι του ανιψιού του φανερά εξουθενωμένος
Ο ανηψιός τον είδε και τον ρώτησε τι έχει
Ο Γιάννης εξήγησε στον ανηψιό του πως ο ιδιοκτήτης απο τα χωράφια που νοίκιαζε τα θελε πίσω ενώ ο εκείνος είχε χρεωθεί μέχρι τον λαιμό για τις γεωτρήσεις που είχε κάνει για νερό
-έλα ρε θείο μην σκάς δεν είναι και τόσο εύκολο , του είπε ο ανηψιός , αυτά τα πράγματα είναι για τους δικαστές εκεί θα τα βρείτε δνε μπορεί να σε πετάξει έξω, έχεις κάνει γεωτρήσεις
-το ξέρω, του απάντησε ο μπαρμπα Γιάννης αλλά ακούγεται πως έχει χοντρό μέσο και πως θα μου τα φάει, είμαι να σκάσω
Ο ανηψιός του τον είδε πως πραγματικά αν τον κράταγες απ τη μύτη θα σκαγε κι έτσι κατέβηκε στο παρακάτω δρόμο όπου ήταν το παντοπωλείο
. Πήρε 2 ούζα και ξανανηφόρισε
Έκανε 2 λεπτά με το ρολόι κι όταν γύρισε άρχισε να ουρλιάζει
Οι γειτονιά ξεσηκώθηκε και όταν φτάσανε οι πρώτοι γειτόνοι αυτό που είδαν ήταν το πλέον φοβερό θέαμα και συνάμα φρικιαστικό
Ο μπαρμπα Γιάννης ή καλυτερα ότι απέμεινε απο αυτόν είχε αποτεφρωθεί εντελώς πάνω στην καρέκλα.
Η καρέκλα , το τραπέζι, το τραπεζομάντηλο και γενικά όλα όσα ήταν γύρω του, είχαν παραμείνει ανέπαφα.
Κανένας δεν μπόρεσε να εξηγήσει το συμβάν κι αν δεν υπήρχαν οι μάρτυρες που είδαν τον Μπαρμπα Γιάννη να μπαίνει στο σπίτι και μετά απο ελάχιστα λεπτά τον ανηψιό του να βγαίνει ίσως τώρα να ήταν στη φυλακή...

Το 1933 ένα κοριτσάκι θάφτηκε ζωντανό από τον δολοφόνο της. Καθώς την έθαβε είπε "Toma sota balcu". Αφού διάβασες τώρα αυτό το ξόρκι το βράδυ θα σε επισκεφτεί το κοριτσάκι και θα σε κάνει να ασφυκτιείς όπως ένιωθε το ίδιο. Εάν όμως γράψεις κάπου αλλού αυτό το μήνυμα η καλοσύνη σου θα ανταμοιφθεί.



Λοιπόν,ήταν κάποτε μία οικογένια πολύ φτωχή με 4 παιδία και η μητέρα έμεινε έγκυος!Για πολύ καιρό σκεφτόταν τι να κανεί με αυτό το παιδί..Το συζήτησε και με τον άντρας της και αποφάσισαν να το ρίξει μιας και είχαν ήδη είχαν 4 παιδιά και δεν θα τα έβγαζαν πέρα με ενα παιδί επιπλέον.Στα παιδιά δεν ανέφεραν τίποτα.Έτσι λοιπόν πήγαν στον γιατρό της πόλης και έκανε την έκτρωση.Η μητέρα έπεσε σε κατάθληψη και ένιωθε ενοχές μέχρι που...

ένα πρωινό 15 χρόνια απο την μέρα που είχε κάνει την έκτρωση όταν μεγάλος γιός της οικογένειας πήγε και την ρώτησε τι είχε κάνει σε εκείνο το παιδί?Η μητέρα του τρόμαξε και έβαλε τα κλάμματα.Αμέσως μετά διηγήθηκε στον γιό της τι είχε κάνει σαν σήμερα πριν 15 χρόνια!


Το παιδί εκείνο είχε εμφανιστεί στον αδέρφο ρωτόντας τον ΄΄γιατί μου το έκανε αυτό η μητέρα μας΄΄






Κατα τι Δεκατια του 90,ηταν ενας τσοπανης

Που γνωριζε καλα πολυ καλα το 8ειο μου(8ειος του μπαμπα μου) ειχε παει νυχτατικα για να προσεξει τα αρνια

Κα8οταν αμεριμνος Σε μια πετρα

Και ξαφνικα βλεπει να πηγενει κοντα του μια σκια

Τρομοκρατιτε φυσικα αλλα Δν ετρεξε(Σαν κατι να τον τραβαγε)

Και τοθ λεει αυτη η σκια οτι 8υμαμε που σκοτοσες τιν οικογενεια μου

Μενει τιγκα ο αν8ρωπος Και Αρχιζε Να φοναζει αλλα δν ακουγονταν η φωνη του

Και Σε μια στιγμη κατι σαν να εγινε γλιστησε και του καρφο8ικε ενα κερατο στο λαιμο(Μιας Κατσικας)

Εκεινο το βραδυ Ενω κοιμοταν ο 8ειος μου

Ακουει ενα 8ορυβο η 8εια μου του λεει να παει να δει τι ειναι

Σικωνετε Παει να δει(ο ηχος ερχονταν απο τιν κουζινα)

Μπαινει μεσα και τι να δει

Το κεφαλι του Φιλου του στο νεροχυτη

Ενας μυθος λεει...οτι μια φορα δυο παιδια προσπαθωντας να αποφυγουν την βροχη κρυφτηκαν σε ενα σπιτακι(ερημο ηταν μαλλον)...
Ακουγαν συνεχεια κραυγες μιας γυναικας...
Τρομαξαν και φυσικο ηταν να φυγουν αν και συνεχιζε να βρεχει!!!
Ειδαν στον δρομο για το σπιτι τους ενα αστυνομικο τμημα και σκεφτηκαν να αναφερουν το γεγονος!!!!
Λεγωντας το γεγονος αυτο στον αστυνομικο παρατηρησαν οτι αυτος δεν ξαφνιαστικε καθολου....
Τα παιδια πιστευαν οτι δεν θα τους πιστευε!!!
Ομως οχι αντιθετα αυτος τους ειπε οτι εκει ειχαν σκοτωθει και βιαστει πολλες γυναικες αλλα το προβλημα ειναι οτι δεν ξερουν απο ποιον!!!!!




Το αίμα του Λεβιάθαν

…κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο,
που ήταν αταξίδευτος…

Όταν ήμουν στο στρατό, γνώρισα κάποιον που ήταν ναυτικός. Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, λίγο πριν πέσουμε για ύπνο, μας διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία…

Ο Λευτέρης θά ‘ταν δεν θά ‘ταν είκοσι δύο χρονών, όταν μπάρκαρε πρώτη φορά σ’ εμπορικό. Από παιδί αγαπούσε τη θάλασσα· ήταν η μοίρα του συνήθιζε να λέει στους φίλους του, όταν ονειρεύονταν το μέλλον, σούρουπο μεσοκαλόκαιρο, κάτω από ένα δένδρο στο χωριό τους. Νεαρός δόκιμος, μόλις είχε βγει απ’ τη σχολή μηχανικών εμπορικού ναυτικού, ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι κάποια μέρα του Νοέμβρη, μ’ ένα εμπορικό που κατευθυνόταν αδειανό στη Βραζιλία, για να φορτώσει καφέ. «Ωραία που θά ‘ναι η Βραζιλία», σκεφτόταν όταν η στεριά άρχισε να ξεμακραίνει και μπρος στα μάτια του πετάριζαν ονειρικές ακτές, αχανείς σμαραγδένιες ζούγκλες και μελαψές γυναίκες με φιδίσια κορμιά που λικνίζονταν σε λάγνους ρυθμούς.

Στην αρχή, όλα ήταν καλά και το ταξίδι του φαινόταν σαν όνειρο. Ο καπετάνιος και οι άλλοι ναυτικοί του φέρονταν με καλοσύνη, ακόμη και με συμπάθεια θα μπορούσε να πει κανείς κι έτσι κύλησαν οι πρώτες δύο εβδομάδες. Κάποιο απόγευμα, μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια του, ο καπετάνιος τον κάλεσε στο σαλόνι των αξιωματικών. Μόλις έφτασε εκεί, είδε το τραπέζι στρωμένο με πράσινη τσόχα, μ’ ένα ποτήρι κι ένα ζευγάρι ζάρια επάνω. Ήταν εκεί όλοι οι ναύτες που δεν είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Συνηθιζόταν, όπως είπε ο πλοίαρχος, να παίζουν ένα παιχνίδι, για το καλό. «Και τι θα ποντάρουμε καπετάνιο;», ρώτησε το παλληκάρι. «Τις ψυχές μας» του αποκρίθηκε εκείνος, στ’ αστεία, «όλη μας τη ζωή σε μια ζαριά», συνέχισε. Εκτός απ’ τον ίδιο και τον υποπλοίαρχο, όλοι οι άλλοι έριξαν με τη σειρά από μια φορά τα ζάρια. Κάποια στιγμή, ήρθε και η σειρά του Λευτέρη. Έβαλε τα ζάρια στο ποτήρι, τα κούνησε ζωηρά και τα έριξε. Ήρθαν άσσοι, τα μάτια του φιδιού. Ο πλοίαρχος έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα σιωπηλός, κοιτώντας επίμονα τα ζάρια στο τραπέζι, σάμπως να τον υπνώτιζε το βλέμμα του ερπετού. Μετά, κοίταξε τον υποπλοίαρχο με κάποιο ακαθόριστα δυσοίωνο τρόπο και μάζεψε τα ζάρια απ’ το τραπέζι. «Τελειώσαμε,» έκανε κάπως απότομα, «γυρίστε στις δουλειές σας».

Ο Λευτέρης παραξενεύτηκε από τη συμπεριφορά του καπετάνιου εκείνο το βράδυ, μα δεν έδωσε τελικά και πολλή σημασία. Οι παλιοί ναυτικοί με τα χρόνια αποκτούν πολλές παραξενιές, είχε ήδη προλάβει κι αυτός ν’ ακούσει κάποιες ιστορίες. Προσπάθησε όμως πολύ να πείσει τον εαυτό του πως ήταν η ιδέα του ότι ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος άλλαξαν συμπεριφορά μετά από εκείνο το βράδυ. Έγιναν απόμακροι, του απευθύνονταν με κοφτό τρόπο και λίγο ως πολύ, φαίνονταν να τον αποφεύγουν. Σαν νέος που ήταν στο καράβι, σκέφτηκε πως δεν ήθελαν να του δώσουν πολύ αέρα και δεν το συνέδεσε με το περιστατικό με τα ζάρια. Ωστόσο, θα έπαιρνε όρκο ότι ένιωθε τα μάτια τους στην πλάτη του, όταν δεν κοιτούσε, μα όταν γυρνούσε να δει, όλοι φαίνονταν ιδιαίτερα απασχολημένοι από άλλα πράγματα.

Οι μέρες περνούσαν, χωρίς τίποτε το ξεχωριστό να συμβαίνει. Το καράβι ήταν παλιό, έτριζε ανατριχιαστικά όταν το έπιανε η θάλασσα και υπήρχε πάντοτε πολλή δουλειά να γίνει στο μηχανοστάσιο. Έτσι έφτασε και η Πρωτοχρονιά, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Κείνη τη νύχτα η θάλασσα ήταν ήρεμη, όμως είχε πέσει ομίχλη, κάνοντας το πλοίο να μοιάζει πως έπλεε στον ουρανό. Όλοι οι ναυτικοί μαζεύτηκαν για το πρωτοχρονιάτικο δείπνο. Έφαγαν βασιλικά, ήπιαν και κόκκινο κρασί, για το καλό του χρόνου. Ο πλοίαρχος ύψωσε το ποτήρι κι έκανε την πρόποση: «Ό,τι ανήκει στη θάλασσα, να μείνει στη θάλασσα», είπε κι όλοι ύψωσαν τα ποτήρια πίνοντας σ’ αυτήν την παράξενη ευχή, που του Λευτέρη του έφερε μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά, όπως και η σκοτεινιά που αντίκρισε στη ματιά του καπετάνιου, την ώρα της γιορτής. Δεν είχε βάρδια εκείνη τη νύχτα και πήγε στην καμπίνα του, ζαλισμένος ελαφρά από το κρασί, κάνοντας όνειρα για τη χρονιά που μόλις είχε μπει. Τα χαράματα το πλοίο βυθίστηκε. Όλοι οι ναύτες πρόλαβαν να μπουν στις βάρκες, εκτός από τον Λευτέρη, που ο υποπλοίαρχος είχε κλειδώσει μέσα στην καμπίνα του την ώρα που κοιμόταν…

Το καράβι δεν βούλιαξε από μόνο του, αλλά μετά από εντολή της πλοιοκτήτριας εταιρείας, γιατί βλέπετε ήταν παλιό και κόστιζε πολλά η επισκευή του, ενώ αντίθετα ήταν πολύ καλά ασφαλισμένο. Οι ασφαλιστικές, όταν σ’ ένα ναυάγιο υπάρχουν θύματα, πληρώνουν σχεδόν πάντα, ενώ όταν διασώζονται όλοι, φέρνουν προσκόμματα, με βάσιμες υποψίες πως το ναυάγιο ήταν δόλια ενέργεια. Οι πλοιοκτήτες λοιπόν, με την συνενοχή των πλοιάρχων και κάποιων ανώτερων αξιωματικών, φροντίζουν να κάνουν τα ναυάγιά τους πιο πειστικά, θυσιάζοντας έναν ναύτη, για κάθε πλοίο που βούλιαζαν. Προνόμιο του καπετάνιου ήταν να διαλέξει το θύμα αυτής της αποτρόπαιης, σχεδόν τελετουργικής ανθρωποθυσίας, που ανάμεσα στους θαλασσινούς ήταν γνωστή ως «Το αίμα του Λεβιάθαν», του δαίμονα της θάλασσας…

Είναι γνωστό ότι στους ναυτικούς αρέσει να λένε ιστορίες. Ήταν αλήθεια, ήταν ψέμα, δεν μπορώ να το πω, όμως πολλοί εφοπλιστές πλούτισαν από τέτοια ναυάγια και πολλοί καπεταναίοι έπιασαν περισσότερα λεφτά απ’ όσα δικαιολογούσε ο μισθός τους. Πάντως αυτή είναι μια τρομαχτική ιστορία, μολονότι δεν έχει τίποτε το μεταφυσικό ή ανεξήγητο. Σκέφτομαι όμως τον τρόμο και την απόγνωση, όταν τα νερά αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν και βρίσκεις την πόρτα σου κλειδωμένη από τα έξω, εκείνη την αποτρόπαιη ατέλειωτη στιγμή της συνειδητοποίησης, πως είσαι ήδη νεκρός και κάποιοι το ήξεραν πριν εσύ να το μάθεις. Μέσα στ’ αυτιά μου ηχούν απελπισμένα χτυπήματα σε αμπαρωμένη σιδερένια πόρτα και μια μακρόσυρτη πένθιμη οιμωγή, που σιγά σιγά σβήνουν, καθώς το ατσάλινο κήτος βουλιάζει αργά στην παγωμένη αγκαλιά της σκοτεινής αβύσσου…

μια φορα κι εναν καιρο ενα κοριτσακι ειχε παει σε μια κατασκηνωση και το βραδυ δεν ειχε υπνο τοτε βγηκε εξω να κανει κουνια.Σε μια στιγμη ομως την πηρε ο υπνος και επεσε απο την κουνια και πεθανε.Απο εκεινη τη μερα ομω στις 12 η ωρα τα μεσανυχτα κουνιετε η κουνια



καποτε ηταν ενα κοριτσι η [ανουλα] οπου ειχε μια κουκλα που την αγαπουσε πολυ αλλα μια μερα την παρατησε γιατι πηρε ενα καινουριο παιχνιδι και την κουκλα την πεταξε απο το μπαλκονι και το βραδυ ακουστηκε μια φονη που ελεγε {ανουλα ειμαι στην εισοδο} τοτε ξυπνυσε γρηγορα και πηγε στην μαμα τησ και ειπαι οτι ακουσε την κουκλα τησ να λεει(ανουλα ειμαι στην εισοδο)μετα η μαμα της ειπαι οτι το ονειρευτικεκαι πηγε για υπνο η ανουλα ετσι ξανα ακουστηκε μια φονη {ανουλα ειμαι στην πορτα του δωματιου σου}ξανα τα ιδια πηγε στην μαμα της και ειπαι τα ιδια ετσι πηγε για υπνο και μετα ακογετεη φονη τησ κουκλας και λεει ξυπνα ανουλα και σκοτοσε την ανουla



Ηταν ένας εδώ (Ελληνας) που είχε πεθάνει η γυναίκα του και σχετικά νέα.
Λογικό είναι σε μια τέτοια κατάσταση να είναι κάπως ο άνθρωπος και πήρε το καλύτερο φέρετρο για να βάλουν την γυναίκα του, μόνο που την έθαψε στο γρασίδι στο νεκροταφείο. Την νύχτα μετά την κηδεία έβλεπε τη γυναίκα του στον ύπνο του να του λέει εδώ που είμαι κρυώνω, αντρούλη μου πάρε με από εδώ και διάφορα τέτοια. Ετσι όπως είχε γίνει μετά από τα όνειρα ο άνθρωπος πάει στο γραφείο κηδειών και ζητάει να γίνει εκταφή και να πάνε να την θάψουν αλλού. Πάνε οι νεκροθάφτες να ξεθάψουν και σκάβουν σκάβουν αλλά το φέρετρο με το πτώμα είχε εξαφανιστεί... Από τότε αυτός έχει τρελαθεί σχεδόν τελείως.

Ypar3h tou 8eou

1.Ο Cazuza (Βραζιλιάνος συνθέτης, τραγουδιστής και ποιητής)σε ένα σόου στο Canecio ( Rio de Janeiro ),
όταν κάπνιζε το τσιγάρο του, φύσηξε τον καπνό ψηλά στον αέρα και είπε: 'Θεέ, αυτό είναι για σένα.'
Πέθανε σε ηλικία 32 ετών από καρκίνο του πνεύμονα µε φρικιαστικό τρόπο.



2.Στην Campinas της Βραζιλίας µια οµάδα από φίλες, µεθυσµένες, πήγαν να πάρουν µια φίλη τους......Η µητέρα της κοπέλας συνόδεψε την κόρη της στο αµάξι και ήταν τόσο ανήσυχη µε το γεγονός ότι ήταν µεθυσµένες οι άλλες φίλες της και συµßούλεψε την κόρη της κρατώντας της το χέρι - ήταν ήδη καθισµένη µέσα στο αµάξι:
'Κόρη µου, πήγαινε µαζί µε το Θεό και ο Θεός θα σε προστατέψει.Η απάντηση της ήταν: 'Μόνο όταν αυτός (ο Θεός) ταξιδέψει στο πορτ-µπαγκαζ, γιατί εδώ µέσα......είναι ήδη γεµάτο.Ώρες αργότερα, τα νέα έφτασαν. Έγινε ένα τραγικό δυστήχηµα στο οποίο όλες σκοτώθηκαν.Το αµάξι έγινε αγνώριστο και δε ξεχώριζες τι µάρκα ήταν, αλλά η έκπληξη ήταν ότι το πορτ-µπαγκαζ είχε παραµείνει άθικτο.
Η τροχαία είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση το πορτ-µπαγκάζ να µείνει άθικτο! προς έκπληξη τους µέσα στο πορτ-µπαγκάζ υπήρχε µια καρτέλα µε αυγά εκ των οποίων κανένα δεν είχε σπάσει.

t pisw ka8isma

ια γυναίκα έμεινε από βενζίνη σε ένα ερημικό μέρος. Ευτυχώς για αυτήν βρήκε ένα βενζινάδικο. Έδωσε στον άντρα που δούλευε στο βενζινάδικο την πιστωτική της για βενζίνη. Αυτός αφού μπήκε στο μαγαζί, βγήκε και της είπε ότι είχε στο τηλέφωνο την τράπεζά της και οτι υπήρχε πρόβλημα με την πιστωτική. Η γυναίκα υποψιάστηκε οτι της έλεγε ψέματα, πήγε όμως. Όταν σήκωσε το τηλέφωνο διαπίστωσε οτι η γραμμή ήταν κλειστή. Παράλληλα ο βενζινάς κλείδωσε την πόρτα του μαγαζιού τρομάζοντας την γυναίκα. Αυτή έπιασε ότι πιο βαρύ βρήκε μπροστά της και τον κτύπησε στο κεφάλι και στη συνέχεια έσπασε το τζάμι της πόρτας για να δραπετεύσει. Ο υπάλληλος σύντομα σηκώθηκε και έτρεξε να την φτάσει. Ήδη όμως αυτή είχε μπει και ξεκινήσει το αμάξι της. Έτσι φώναξε ελπίζοντας να τον ακούσει: "Κάποιος είναι στο πίσω κάθισμα κυρία!". Ο υπάλληλος είχε δει από την αρχή κάποιον που κρύβονταν στο πίσω κάθισμα και κατάλαβε τον κίνδυνο. Προσπάθησε να είναι διακριτικός και την κλείδωσε στο μαγαζί για την ασφάλειά της.





Το Τρύπιο Λάστιχο


Μια γυναίκα καθώς γύρισε στο αμάξι της απο τα ψώνια βρήκε το ένα λάστιχο τρύπιο. Καθώς άρχιζε να αλλάζει λάστιχο ένας κύριος με επαγγελματικό κοστούμι πλησίασε και πρόσφερε τη βοήθειά του. Αυτή δέχτηκε και άλλαξαν μαζί το λάστιχο. Στη συνέχεισ της πρότεινε να πάνε μια βόλτα με το αμάξι του που το είχε παρκάρει στην άλλη μεριά του πάρκιν. Αυτό την έκανε να νοιώσει άβολα και να υποψιαστεί της προθέσεις του. Του αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας οτι έχει να κάνει και άλλα ψώνια. Μέσα στο εμπορικό κέντρο ανέφερε το περιστατικό στη security και επέστρεψε στο αμάξι συνοδευόμενη με αστυνομικούς χωρίς όμως να τον βρούνε. Στη συνέχεια πήγε στο πιο κοντινό γκαράζ για να της φτιάξουνε το λάστιχο. Ο μηχανικός εκεί διαπίστωσε οτι το λάστιχο είχε κοπεί με μαχαίρι. Επίσης μέσα στο αμάξι της ο ξένος είχε αφήσει τη τσάντα του. Την άνοιξε και μέσα είχε μόνο λίγο σκοινί και ένα μαχαίρι






Το 1988 ένας άντρας δούλευε σε ένα μουσείο το οποίο πριν ήταν σπίτι αλλά είχε μετατραπεί σε μουσείο. Ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια και τη συντήριση του μουσείου. Ένα πρωί των Χριστουγέννων του 1988, στις 7 περίπου η ώρα, η εταιρία ασφάλειας τον κάλεσε και του είπε ότι είχαν ακουστεί παιδικές φωνές και γαυγίσματα στο μουσείο.

Τότε ο άντρας πήγε να κοιτάξει αλλά δεν βρήκε τίποτα. Το μουσείο, όπως και όλόκληρη η πόλη, ήταν ήσυχο τα πρωινά των Χριστουγέννων. Ένας άλλος υπάλληλος του μουσείου είχε πει στον άντρα ότι έβλεπε μία γυναίκα να κατεβαίνει τις σκάλες του πάνω ορόφου φορώντας ένα μακρύ, άσπρο νυχτερινό φόρεμα. Ακόμη, και άλλοι άνθρωποι την είχαν δει από το καιρό που το σπίτι έγινε μουσείο. Όταν ο άντρας λοιπόν παρακολουθούσε μαθήματα στο τοπικό πανεπιστήμιο, πήγαινε συχνά εκεί για να τυπώσει χαρτιά. Τότε συχνά άκουγε τριξίματα στα ξύλινα πατώματα, πόρτες να κλείνουν, και
φωνές. Το σπίτι ήταν πανέμορφο, αλλά υπήρχε ένα παράξενο συναίσθημα. Μία μέρα ο άντρας πήγε στο υπόγειο πλυσταριό. Τότε κατάλαβε ότι κλειδώθηκε μέσα από ένα παιδί που γελούσε. Πήγε να ανοίξει τη πόρτα αλλά ήταν κλεισμένη από "κάποιον", και ακούσε ένα παιδί να γελάει πίσω απ' τη πόρτα. Συχνά, το σπίτι είχε μια ανεξήγητη μυρωδιά τριαντάφυλλων.

Σε ένα χωριό στην Κρήτη υπάρχει ένα σπίτι περοπου 50 μέτρα από την κεντρική πλατεία του χωριού.Εκεί ζουσε μια γιαγιά.Πριν αρκετά χρονια η γιαγιά εξαφανίστηκε(δεν την έχει δει κανείς στο χωριό),όμως στο σπιτι της το φως είναι καθε βραδυ ανοιχτο,ενώ τη μερα σβήνει....Αυτό συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα.Κανείς από το χωριό δεν πλησιάζει το σπίτι και ο μύθος για το τι συμβαίνει,συνεχίζεται...Μπορεί απλά η γιαγιά να ζει στο σπίτι(χωρίς τόσα χρόνια να έχει βγει απο μέσα??????).Ίσως να συμβαίνει και κάτι άλλο........



Το δωμάτιο ήταν στο τέλος του διαδρόμου και πάντα άφηνε την πόρτα μισάνοικτη για να μπαίνει λίγο φώς. Ένα βράδυ είδε μια ανθρώπινη σκιά να κινήται στο δωμάτιο του μικρότερου αδελφού του και να μπαίνει μέσα απο την επίσης μσάνοικτη πόρτα.

Ο φίλος μου σηκώθηκε και κοίταξε στο δωμάτιο του αδελφού του αλλα δέν είδε κανένα. ΄Ομως ορκιζόταν οτι άκουσε ψιθύρους και πολύ σιγανά μουρμουρητά. Οι γονείς τους κοιμόντουσαν σε άλλο δωμάτιο με την πόρτα πάντα κλειστή. Το πρωί ρώτησε τον αδελφό του άν μπήκε κανείς στο δωμάτιο αλλα ο αδελφός του είπε οτι κοιμηθηκε σερί όλο το βράδυ.
Αυτό γινόταν για αρκετές ημέρες. Κάθε βράδυ κατα τις δώδεκα με μία έβλεπε την σκιά να μετακινήται στο δωμάτιο του μικρού αδελφού του και μετά άκουγε για κανα τέταρτο ψίθυρους. Σταδιακά παρατηρούσε οτι η συμπεριφορά του αδελφού του πήγαινε απο το κακό στο χειρότερο. Ο μικρός απο ήσυχος και ευγενικός είχε γίνει υπερβολικά ζωηρός, άτακτος και αγενής. Έτσι μήν έχοντας τίποτα άλλο να κάνει το είπε στην γιαγιά του. Αυτή είπε οτι πρόκειται για κακό πνέυμα ή δαιμόνιο που βάζει κακές ιδέες στο μυαλο του μιρκού.
Έτσι η γιαγια για να πολεμίσει το πνέυμα λιβάνισε όλο το δωμάτιο, κρυφά βέβαια απο όλους, και μετά έβαλε μια μικρή εικόνα της Παναγίας κάτω απο το μαξιλάρι του μικρού.
Το ίδιο βράδυ, η σκιά ξαναμπήκε στο δωμάτιο αλλα αυτή την φωρά αντί για μουρμουρητά ο φίλος μου άκουσε ένα αναστεναγμό και ένα ψιθυριστό επιφόνημα πόνου.
Η σκιά δέν ξαναεμφανίστικε κανένα άλλο βράδυ και με τις μέρες η συμπεριφορά του μικρού άλλαξε πρός το καλύτερο.




Τη χρονιά 1872 ένα πλοίο,το Mary Celeste, δηλώθηκε εξαφανισμένο καθώς δεν είχε δώσει σημεία ζωής για αρκετό διάστημα και ούτε είχε καλέσει σε βοήθεια. Έτσι λοιπόν ανατέθηκε σε ένα καπετάνιο μαζί με το πλήρωμα του να βρει το χαμένο πλοίο και να το επιστρέψουνε στο κοντινότερο λιμάνι. Το πλοίο τελικά βρέθηκε κοντά στο Γιβραλτάρ να πλέει ακανόνιστα και σε χαμηλή ταχύτητα κοντά στο πλοίο του καπετάνιου. Με διαταγές του λοιπόν το πλήρωμα το πλεύρισε και αφού δεν πήρανε απάντηση στους χαιρετισμούς,ο κυβερνήτης όρισε μια ομάδα να επιβιβαστεί στο ακυβέρνητο σκάφος. Αυτό που είδανε στο Mary Celeste τους τρόμαξε πιο πολύ από οτιδήποτε θα μπορούσαν να είχαν προκαλέσει πειρατές.
Το σκάφος ήταν άθικτο,τα κρεβάτια ήταν στρωμένα και η καμπίνα του καπετάνιου ήταν γεμάτη με παιδικά παιχνίδια τα οποία πρέπει
να ανήκαν σε κάποιο κοριτσάκι. Στην τραπεζαρία το φαγητό ήταν στρωμένο και ζεστό και οι κούπες γεμάτες. Ούτε σημεία κλοπής υπήρχαν, αφού και το φορτίο ήταν άθικτο,ούτε σημεία πάλης,ούτε τίποτα που να δηλώνει προσβολή του σκάφους. Το μόνο που φαινόταν αντικανονικό πάνω στο Mary Celeste ήταν η ανεξήγητη απουσία του πληρώματος κ η παράξενη νεκρική σιωπή που απλωνόταν γύρω τους.

Στην περίοδο του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια ενός στρατιώτη είχε να μάθει νέα του καιρό. Μία μέρα, ήρθε ένα γράμμα απο την κυβέρνηση που έλεγε οτι ο γίος τους ήταν σε ένα στρατόπεδο αιχμάλωτος. Λίγο καιρό αργότερα ήρθε ένα γράμμα από τον στρατιώτη το οποίο τους έλεγε: "Αγαπητοί μου γονείς είμαι καλά θα φύγω μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Μην ξεχάσετε να δώσετε στον αδελφό μου το γράμμα για να πάρει το γραμματόσημο." Έτσι, το έδωσαν στον αδελφό του, o οποίος μόλις έβγαλε το γραμματόσημο διάβασε απο πίσω του ένα μήνυμα που έλεγε: "Μου έχουν κόψει τα πόδια..."



Το γεγονός που θα αναφέρω έγινε σε ένα χωριό των Γρεβενών
πριν από αρκετά χρόνια.Δεν αναφέρω ονόματα για προσωπικούς λόγους. Σε αυτό λοιπόν το χωριό κατοικούσε μια γυναίκα η οποία ήταν μάγισσα! Πολλοί πίστευαν πως αυτή ήταν μια απλή γυναίκα που προσπαθούσε απλώς να βγάλει λεφτά. Όσοι ταξιδιώτες φιλοξενούνταν στο σπίτι της ή θα πέθαιναν με άγνωστο τρόπο ή θα έπεφταν στο κρεβάτι πολύ βαριά άρρωστοι. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία δύο παιδιών που αφού έμειναν στο σπίτι ενα βράδυ το επόμενο βρέθηκαν απανθρακωμένα στο δρόμο! Τελικά αυτή η γυναίκα πέθανε και θαύτηκε σε ερημικό μέρος.Μετά από αρκετό καιρό κάποιοι άνθρωποι πήγαν να καθαρίσουν τον τάφο της και αντίκρησαν κατι τελείως αφύσικο. Το κεφάλι της είχε βγει έξω από το χώμα και δίπλα από αυτό κείτονταν νεκρά δύο κοράκια!
Αυτή είναι η ιστορία μου, μικρή αλλά κατατοπιστική.


η καταγωγη της ιστοριας μου ειναι απο τη χιο

στα βορια του νησιου οι περισσοτεροι ασχολουνται με τα ζωα,,, κατσικες , αγελαδες κ.τ.λ. εκαι λοιπον ενας εξ αυτων και ειχε ενα γιο,ο οποιος ηταν υπερβαρος. γι αυτο το λογο λοιπον του ενεθεσε ενα μεροσ απο το κοπαδι ουτως ωστε να κινηται περισσοτερο... το θεμα λοιπον ειναι οτι το παιδι σε μια εβδομαδα κοντευε να πεθανει απο αδυναμια.... παραξενο? το ιδιο σκεφτηκε και ο πατερας του οποτε τον ακολουθησε μια μερα και ειδε οτι δεν γινοταν τιποτα.... ομως το βραδυ παρατηρησε οτι το παιδι και παλι εβγαζε τα ζωα και τοτε ειναι που ακολουθωντας τον ειδε το απιστευτο....... το παιδι ειχε μια φλογερα που επαιζε για να περναει η ωρα και αυτο ηταν καλεσμα για τις νεραιδες του τοπου που ο πατερας ειδε να χορευουν με το παιδι ολη νυχτα και να μην το αφηνουν αν δεν λιποθυμησει.....
την επομενη μην ξεροντας τι να κανει ο πατερας ζητησε απο το γιο τη φλογερα και , σκεφτομενος οτι ειναι η αιτια του κακου την εσπασε.....
τοτε πεθανε ακαριαια και ο γιος του....
το περιεργο ειναι οτι ο θανατος συμφωνα με τους γιατρου προηλθε απο καταγμα στη σπονδυλικη του στηλη...

Ένα ζευγάρι μετακόμισε σε ένα καινούργιο σπίτι. Καθώς έψαχναν στο κελάρι βρήκαν ένα βαρέλι αρκετά βαρύ. Μόλις ανοιξαν την στρόφιγγά του, χύθηκε από μέσα ένα πολύ γλυκό και κόκκινο υγρό το οποίο αρχισαν να πίνουν τακτικά. Κάποια στιγμή τελείωσε αλλά το βαρέλι ήταν ακόμα ασυνίθιστα βαρύ και έτσι αποφάσισαν να το ανοίξουν. Μέσα ανακάλυψαν το πτώμα του προηγούμενου επιστάτη του σπιτιου...



Μια γυναίκα που βρίσκονταν στο μετρό είχε απέναντί της μια γυναίκα που την κοιτούσε επίμονα. Όσο και να έστρεφε το βλέμμα της αλλού η άγνωστη συνέχιζε να την κοιτάζει επίμονα. Σε μία στάση μπήκε ένας νεαρός άντρας και κάθησε δίπλα της. Σε λίγη ώρα της πρότεινε ψυθιριστά να κατέβει στην επόμενη στάση. Συμφώνησε και κατέβηκε μαζί του. Όταν βγήκαν από το μετρό της είπε "Δόξα το Θεό κυρία μου. Δεν ήθελα να σας τρομάξω αλλά έπρεπε να σας κατεβάσω απο εκεί μέσα. Η γυναίκα απέναντί μας ήταν νεκρή και οι άντρες δίπλα της την κρατούσαν όρθια"



Μια γυναίκα δέχονταν ανώνυμα τηλεφωνήματα που απειλούσαν τη ζωή της ίδιας και του μικρού παιδιού της. Τρομοκρατημένη με όλα αυτά που γνώριζε η αλλόκοτη φωνή στο τηλέφωνο, πήγε στις αρχές και ζήτησε να βρούνε από που της τηλεφωνούσανε. Ο υπάλληλος που έκανε την έρευνα στον υπολογιστή έμεινε λίγο σκεφτικός και την ρώτησε αν είχε και δεύτερη γραμμή τηλεφώνου στο σπίτι. (Ο άγνωστος ήταν η μπέιμπι σίτερ του παιδιού της που την τηλεφωνούσε απο την άλλη γραμμή του σπιτιού)




autin tn istoria m tn eipe t paidi p tn ezise k m tn esteile m mail einai filos


Στη διάρκεια διακοπών που περνούσαμε στη Βόρεια Εύβοια, τόπο καταγωγής του πατέρα μου, κάποιο βράδυ μετά από επίσκεψη σε ένα απομονωμένο χωριό της περιοχής για "καλό φαί" αποφασίσαμε με τα ξαδέρφια μου και την αδερφή μου να πάμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Η ώρα ήταν περίπου 23:00 και οι γύρω δρόμοι φωτίζονταν ελλιπώς. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του χωριού και περματήσαμε για περίπου 1,5 χιλιόμετρο μέχρι που είδαμε μία εκκλησία στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Εγώ κι ο ξάδερφός μου κοιταχτήκαμε και η δεύτερη κίνηση ήταν να κατευθυνθούμε προς την είσοδο της εκκλησίας. Τα κορίτσια άρχισαν να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους αλλά τελικά αποφάσισαν να ακολουθήσουν στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά στη μαρκίζα πάνω από αυτή υπήρχε (όπως συνήθως) το κλειδί της εξώπορτάς της. Αμέσως το πήραμε, ανοίξαμε και βρεθήκαμε στο χώρο του ναού. Ο διακόπτης για τα φώτα του εσωτερικού ήταν μπαίνοντας στην πόρτα αριστερά, τα οποία ανάψαμε και περιηγηθήκαμε λιγάκι στο χώρο. Ακριβώς απέναντι από την είσοδο και σε απόσταση περίπου 6-8 μέτρων υπήρχε ένα από τα παράθυρα της εκκλησίας και ακριβώς δίπλα ένας διακόπτης που άναβε τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας, τα οποία και ανάψαμε για να δούμε τι υπάρχει στην πίσω πλευρά του ναού. Έκπληκτοι είδαμε το φωτισμένο πια χώρο ο οποίος δεν ήταν άλλος από το ... νεκροταφείο του χωριού! Σχετικά "αγριεμένοι" από το θέαμα, σβήσαμε γρήγορα τα εξωτερικά φώτα, πήραμε τις κοπέλλες της παρέας, σβήσαμε και τα εσωτερικά φώτα του ναού φεύγοντας, κλειδώσαμε την πόρτα με το κλειδί που είχαμε αφήσει στον "αφαλό" της πόρτας, το βάλαμε γρήγορα επάνω στη μαρκίζα και φύγαμε γοργά κλείνοντας πίσω μας την εξωτερική σιδερόπορτα της εκκλησίας και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην ταβέρνα που περίμεναν οι γονείς μας. Αφού είχαμε διανύσει περίπου 100-150 μέτρα και βρισκόμενοι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, εγώ και ο ξάδερφός μου γυρίσαμε τα κεφάλια μας να δούμε πίσω. Ξάφνου και κοιτάζοντας προς το ναό, είδαμε έκπληκτοι τα εξωτερικά φώτα της εκκλησίας να αναβοσβύνουν σαν τρελλά εναλλάξ με τα εσωτερικά φώτα του ναού. Σαστισμένοι κολλήσαμε να τα κοιτάζουμε για περίπου 10-15 δευτερόλεπτα οπότε και σταμάτησαν έτσι ξαφνικά όσο είχαν αρχίσει...
Φυσικά μιμηθήκαμε το βήμα των αθλητών του βάδην, και φτάσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στον προορισμό μας, όπου και διηγηθήκαμε την ιστορία στους γονείς μας, οι οποίοι με τη σειρά τους μα εξιστόρησαν μία ιστορία που κυκλοφορούσε για τη συγκεκριμένη εκκλησία
Έτσι, αν κάποιος δεν μας έκανε πλάκα (ποιός όμως θα μπορούσε να αναβοσβύσει με τέτοια ταχύτητα και συντονισμό διακόπτες που απέχουν 6-8 μέτρα μεταξύ τους και εκ διαμέτρου αντίθετα; κι αν ήταν δύο οι πλακατζήδες πώς θα μπορούσαν να συντονιστούν σε τέτοιο εναλλακτικό ρυθμό; και ποιός τέλος θα πήγαινε στην εκκλησία στις 23:30 περίπου για να κάνει πλάκα σε τέσσερα 18-χρονα παιδιά κάτι συνέβη, σίγουρα εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ

Ένας διαρρήκτης που βρίσκονταν στη φυλακή βρήκε έναν έξυπνο τρόπο να δραπετεύσει. Είχε προσέξει οτι τα πτώματα των νεκρών βρίσκονταν σε μια αίθουσα με ανοιχτή τη κάσα μέχρι που θα την έπερναν στο νεκροταφείο για θάψιμο. Έτσι, συνενοήθηκε με τον υπεύθηνο των πτωμάτων, ώστε να τον αφήσει να μπεί μέσα στη κάσσα κι αυτός. Όταν θα γινόταν η ταφή όμως, μετά απο δυο ώρες θα πήγαινε να τον ξεθάψει και για αντάλαγμα θα του πρόσφερε ένα ποσοστό από κάποια κλοπημέα. Η ημέρα της απόδρασης έφτασε, και ο κατάδικος μπήκε το βράδυ στην αίθουσα και στριμώχτηκε δίπλα στο πτώμα. Μαζί του είχε πάρει ένα μικρό φακό και κολατσιό. Μετά από ώρες ήρθε η ώρα της ταφής. Πήραν τη κάσσα και την έβαλαν σε ένα φορτηγό. Λίγη ώρα μετά έφτασαν και σύντομα άκουσε τα λόγια του παπά μέχρι που το χώμα άρχισε να σκεπάζει τη κάσσα και επικράτεισε ησυχία. ¶νοιξε το φακό και άρχισε να τρώει το φαγητό, περιμένοντας τον άλλο για να τον ξεθάψει. Από περιέργεια έστρεψε το φακό για να δεί ποιος ήταν ο νεκρός που μοίραζε τη κάσσα. Φαντάζεστε πόσο σοκαρίστηκε όταν είδε το πρόσωπο του νεκροφύλακα που υποτίθετε αυτός θα τον έβγαζε από το χώμα




Στον Αγ. Κωνσταντίνο Ηρακλείου κάποιος έπρεπε να δισχίσει το νεκροταφείο τη νύχτα αλλά φοβόταν μόνος του. Έτσι ζήτησε από ένα περαστικό να τον συνοδεύσει. Ο δεύτερος αφού άκουσε τις δικαιολογίες του πρώτου περί φοβίας δέχτηκε. Στη μέση του νεκροταφείου είπε στον πρώτο. "Και εγώ όταν ζούσα φοβόμουν τρομερά εδώ μέσα αλλά τώρα συνήθισα..." Ο φοβιτσιάρης συμπολίτης μας πρέπει να έσπασε το ρεκόρ των 200 μέτρων μετ' εμποδίων!



Η Λευκή Belchentunnel Lady
Η Belchentunnel είναι 3,2 χιλιόμετρα μακρά και χτίστηκε το 1960 για το Ν2 της αυτοκινητόδρομος να περάσει κάτω από το υψηλό έδαφος μεταξύ Eptingen στην Βασιλεία-Χώρα και Hägendorf στο Solothurn. Η Eptingen πλευρά της σήραγγας έχει γίνει γνωστό για ένα φάντασμα εκλιπαρών μεταφοράν επί αυτοκινήτου που θα μπορούσε να ενταχθεί από το σκληρό ώμο του αυτοκινητοδρόμου μόνο να εκλείψουν από την εν λόγω οχήματος, ενώ στο Belchentunnel.

Αυτό το φάντασμα είναι γνωστό ως το Λευκό Lady όπως έχει χαρακτηρισθεί ως ένα παλιό γυναίκα ντυμένη στα λευκά όλα. Ένα άρθρο σχετικά με το φάντασμα εμφανίστηκε σε ένα χαρτί που ονομάζεται Blick, στις 6 Ιανουαρίου 1981, παρακολούθησε με ιδιαίτερη προσοχή από τις άλλες μορφές των μέσων ενημέρωσης λαμβάνοντας την ιστορία πάνω. Φαινόταν να την κατατρύχει πολύ δημοφιλές, πολύ γρήγορα.

Η εμπειρία, η οποία φαίνεται να είναι και πάλι retold φορά που συνέβη στις 26 Σεπτεμβρίου 1983, το φάντασμα είχε ενταχθεί σε δύο γυναίκες νομικοί Eptingen ανελκυστήρα και δίνεται μέσω της σήραγγας. Είπαν ότι εξέτασε μεσήλικες και χλωμό. Σκέφτεστε ότι μπορεί να είναι η κακή τους πληροφορίες για την υγεία και το λευκό φορτώνω επιβεβαίωσε ότι δεν αισθάνονται καθόλου. Στη συνέχεια, οι δύο γυναίκες είπαν ότι κάτι τρομερό θα συμβεί. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μέσω της σήραγγας της συνοδηγού μετατραπεί σε ερώτηση σχετικά με την λευκή κυρία της υγείας και πάλι, μόνο για να βρει που είχε εξαφανιστεί. Ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα από πόρτα σε δύο αυτοκίνητα.

Επίσης, έχω έρθει σε μια αναφορά που να δείχνει αν και όταν η εκλιπαρών μεταφοράν επί αυτοκινήτου για πρώτη φορά συνάντησε το 1980, ήταν άνδρες, δεν γυναικεία.

Μαμά βρυκόλακας

Μια φορά πολύ παλιά (γύρω στη δεκαετία '40-΄50) στο χωριό της γιαγιάς μου ήταν μία γυναίκα που ήταν έγκυος. Όταν ήρθε ο καιρός να γεννήσει πέθανε πάνω στη γέννα! Τελικά έμεινε ο πατέρας με το μωρό, (δε θυμάμαι αν είχε ξαναπαντρευτεί). Το μωρό όμως, όταν το τάϊζαν δεν έτρωγε τίποτα, παρόλ' αυτά πάχαινε κανονικά! Αναρωτιόντουσαν τί συμβαίνει και σκέφτηκαν να παρακολουθήσουν το μωρό και τελικά ανακάλυψαν ότι η μάνα σηκωνόταν και θήλαζε το παιδί! Πήγαν σε παπά για τα υπόλοιπα και δε ξανασηκώθηκε αυτή.
Αυτό είναι αλήθεια γιατί το τότε παιδί και μεγάλος άνδρας τώρα, έχει κάνει οικογένεια και ζει κανονικά.



Χαιρετώ τους πάντες. Πηγαίνοντας επίσκεψη σε πόλη μεγάλου νησιού, έμαθα για δύο περιστατικά που συνέβησαν και είχαν γίνει θέμα συζήτησης στην περιοχή. Αυτή η συγκεκριμένη πόλη έχει ας το πούμε μια παράδοση στη μαύρη μαγεία. Στα περίχωρα υπάρχουν πολλές σπηλιές, και έτσι με την πρώτη ευκαιρία γίνεται χαμός! Όλοι το ξέρουν αλλά ποιός να μιλήσει; Όλοι φοβούνται!Κάτι έξυπνα παιδάκια πήγανε λοιπόν σε μια απο αυτές τις σπηλιές για να διαπιστώσουν όσα λέγονται. (Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Ας πρόσεχαν.) Φτάνοντας λοιπόν σε αυτές τις σπηλιές μέσα στη μαύρη νύχτα, τι να δουν; Μια ομάδα νεαρών έκανε τελετές. (σημ: απο ένα κοντινό χωριό της περιοχής κατάγεται άτομο που είχε γίνει γνωστό για τη σχέση του με τον σατανισμό.Σύμφωνα με μαρτυρίες χωριανών το άτομο αυτό ήταν πράγματι απο παλιά σατανιστής και έκανε στο χωριό παράξενα πράγματα.)Αυτοί οι νεαροί λοιπόν, αντί να κυνηγήσουν τους πιτσιρικάδες τους είπαν να έρθουν και να συμμετάσχουν! Τα βλαμμένα φοβήθηκαν και δέχτηκαν. Αρχίζουν λοιπόν την τελετή, έλεγαν εκεί κάτι βλακείες που λένε, έβγαλαν κάτι μαρκούτσια και καλά σατανιστικά και ξαφνικά μετά απο λίγο σκοτεινιάζουν τα πάντα, μια τρομερή μυρωδιά απλώνεται στη σπηλιά, και ξαφνικά τι να δουν! Ένας τεράστιος μαύρος σκύλος εμφανίζεται με φοβερή μορφή! Τα παιδιά έπαθαν αμοκ! Έφυγαν ουρλιάζοντας μέσα στη νύχτα και πήγαν τρομοκρατημένα σπίτι τους. Σιγά σιγά το περιστατικό μαθεύτηκε και τα παιδιά έκαναν πολύ καιρό να συνέλθουν. Διατάχθηκε έρευνα αλλά τίποτα δεν βρέθηκε. Όλοι ξέρουν όμως...



υπάρχει ένας δρόμος κάπου έξω από το Κιλκίς, ο οποίος
δρόμος φέρεται να είναι στοιχειωμένος από μία γυναίκα, τουρκικής
νομίζω καταγωγής (είχε ένα τουρκικό όνομα που όμως τώρα δεν θυμάμαι) και την οποία είχε δολοφονήσει ο σύζυγός της.
Και τώρα, αν είσαι αντρικού φύλου και οδηγάς σ' αυτόν τον δρόμο
μέσα στη νύχτα, ξαφνικά μπορεί να την δεις να τρέχει δίπλα σου
και μην δοκιμάσεις να αυξήσεις ταχύτητα γιατί πάλι δίπλα σου θα τρέχει και αρχίζει και σου μιλάει. Είναι φοβερό να την βλέπεις
γιατί είναι γεμάτη αίματα ή έχει κομμένο κεφάλι, αν θυμάμαι καλά,
το οποίο κρατάει στα χέρια της και αρχίζει να σου φωνάζει και να
προσπαθεί να σε κάνει να χάσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
Αν τώρα καταφέρεις και δε στουκάρεις το αμάξι σε κάνα δέντρο πάνω στην τρομάρα σου και μπορέσεις και φύγεις, αυτό δε σημαί-
νει υποχρεωτικά ότι τη γλίτωσες. Όπως λένε, αν είχες κάνει το λάθος να της απαντήσεις ή να της μιλήσεις εν γένει, θα πεθάνεις
μέσα σε λίγες μέρες. Γιατί σου αφήνει κατάρα!
Φριχτό έ; και για όλα φταίει ο ηλίθιος ο άντρας της.
Ένα πράμα δε μπορώ να θυμηθώ τώρα: στο Κιλκίς ήταν αυτός ο
δρόμος ή μήπως ήταν στα Τρίκαλα; . Εγώ έχω να πω ότι ακόμα
κι αν δεν τα πιστεύεις αυτά, όταν τα ακούς σε πιάνει ένα ρίγος στη
σπονδυλική σου στήλη και μια πρόσκαιρη έστω τρομάρα, έτσι δεν
είναι;;;

Το 1942 όταν οι έλληνες είχαν κατατροπώσει τους ιταλούς στον πόλεμο ένας χτυπημένος ιταλός στρατιώτης προσπαθούσε να ξεφύγει απο το χωριό Παντάνασσα στο ρέθυμνο κρητης. Σε μια στιγμή, οταν ο ιταλός σέρνοντας τον εαυτό του έφτασε σε μια γέφυρα συνάντησε έναν έλληνα με οπλο. Ο ιταλός ζήτησε ελεος απο τον έλληνα αλλά εκείνος τον σκότωσε χωρις να δειξει καθολου ελεος. Απο εκείνη την ημερα και την ιδια ημέρα καθε χρόνου ακουνται οι κραυγές και τα κλάματα απο το αδικοχαμένο ιταλο......




Μια περίεργη παρουσία
Ήταν κάποτε ένας κύριος Κ. ο οποίος οδηγούσε με το αμάξι του σε έναν επαρχιακό δρόμο σε ένα χωριό της Θεσσαλίας. Καθώς οδηγούσε αντίκρισε στην άκρη του δρόμου έναν ηλικιωμένο άτομο με μια μαγκούρα ο οποίο του έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Κ. σταμάτησε στην άκρη και είδε τον γέροντα να πλησιάζει. Άνοιξε το παράθυρο και τότε ο γέροντας του ζήτησε ένα τσιγάρο. Ο Κ. ανταποκρίθηκε θετικά στην επιθυμία του γέροντα, και έτσι άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα. Του έδωσε το τσιγάρο και μετά ο γέροντας του ζήτησε φωτιά για να ανάψει το τσιγάρο. Τότε ο Κ. έσκυψε να πάρει να του δώσει και τον αναπτήρα. Αλλά μόλις σηκώθηκε ο γέροντας είχε εξαφανιστεί. Βγήκε από το αυτοκίνητο και έψαξε γύρω-γύρω να βρει τον γέροντα αλλά μάταια. Αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα συνηθισμένα περιστατικά όπου εμφανίζεται ο φύλακας-άγγελος του καθένα μας για να μας προφυλάξει από κάποιο επερχόμενο κακό.





Η μοναχή
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ, έλαβε χώρα σε ένα μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στην Βόρεια Ελλάδα. Σε αυτό το μοναστήρι ζούσαν περίπου πενήντα μοναχές μαζί με την ηγουμένη. Η ζωή τους κυλούσε με τους ίδιους ρυθμούς κι έκαναν σχεδόν κάθε μέρα τις ίδιες δουλειές. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είχαν καθίσει όλες οι μοναχές να φάνε και ξεκίνησε μια συζήτηση άγνωστου περιεχομένου. Πάνω στην κουβέντα όμως ξέσπασε μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στην ηγουμένη και σε μια μοναχή. Οι τόνοι όμως ανέβηκαν πολύ και άρχισε η μία να βλαστημάει την άλλη. Τότε η μοναχή σηκώθηκε, άρπαξε ένα μαχαίρι και πάνω στα νεύρα της το κάρφωσε πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας. Μετά από αυτό ο καβγάς σταμάτησε. Τα χρόνια πέρασαν. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες μοναχές πέθαναν. Το περίεργο σε όλη την ιστορία είναι ότι η μοναχή που κάρφωσε το μαχαίρι στην εικόνα έχει κι αυτή πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά το χέρι της που έμπηξε το μαχαίρι στην εικόνα ακόμα δεν έχει λιώσει.







Αυτο συνεβει πριν πολλα χρονια στις ξαδελφες μου,οι οποιες μου ειπαν και την ακολουθη ιστορια:Παλια εμεναν στην Μυτιληνη και κοντα στο σπιτι τους βρισκοταν ενα εκκλησακι με ενα νεκροταφειο.Ενα βραδυ αποφασισαν να πανε με δυο φιλες τους στο νεκροταφειο αυτο για να αποδειξουν οτι δεν φοβοντουσαν καθολου.Μπηκαν στο χωρο του νεκροταφειου και πηγαν σε εναν οικογενειακο ταφο για να δουν που εκρυβαν τα οστα τους.Οχι να παρουν τιποτα,προς Θεου!Απλη περιεργεια.Οι φιλες τους τοτε αρχισαν να φοβουνται πολυ αλλα οι ξεδερφες μου εκαναν πλακα λεγοντας πως δεν θα συμβει τιποτα και πως δεν επρεπε να πιστευουν σε φαντασματα και αλλες τετοιες παρουσιες.Εκεινη την στιγμη ομως ακουσαν κατι σαν μικρα χτυπηματα στο τζαμακι του οικογενειακου ταφου,και οσο περνουσαν τα λεπτα γινονταν ολο και πιο εντονα.Τοτε ολες πανικοβληθηκαν και εφυγαν τρεχοντας μεχρι το σπιτι οπου εμεναν οι ξαδερφες μου.Οταν καταλαβαν οτι μπορει να ηταν ενας μικρος ανεμος που εκανε το τζαμακι να τριζει,γελασαν αλλα ποτε δεν ξαναπερασαν εξω απο αυτο το νεκροταφειο νυχτα!

Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, οι στάλες της βροχής έσκιζαν την παγωμένη ατμόσφαιρα σε εκείνο το χωριό. Ένας γέρος,γύρω 70 χρονών,ήταν σχεδόν αποκωμένος από τον κόσμο έμενε έξω από το χωριό σε ένα πέτρινο σπίτι! Δεν μίλαγε σχεδόν με κανένα από το χωριό, ήταν τσακωμένος με όλους τους συγγενείς του γιατί κανένας δεν τον υπολόγιζε και τον είχα όλοι ξεχασμένο,η μόνη του συντροφιά ήταν 'ενα γέρικο σκυλί. Αυτό το σκιλί λοιπόν ήρθε κάποτε ο καιρός και πέθανε όχι όμως από γεράματα αλλά από τριμμένο γυαλί. Κάποιος το είχε σκοτώσει...Δυο παιδιά τα οποία αργότερα το πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο! Όταν ο γέρος το επόμενο πρωί κατάλαβε τι είχε γίνει έθαψε το σκυλί έξω από το σπίτι και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.Μετά από καιρό κάποιοι αποφάσισαν να ψάξουν να τον βρουν γιατί τους χρώσταγε. Πήγαν σπίτι του και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισαν ένα λιωμένο κορμί κρεμασμένο.Βρισκόταν έτσι για τρεις μήνες.Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και είπαν πως μόλις άνοιξαν την πόρτα ακούστηκε ένα δυνατό σφύριγμα και το σπίτι ήταν σαν να έγινε σεισμός... Αφού πήραν το πτώμα, το έκαψαν γιατί ο παπάς δεν δέχτηκε να τον θάψει επειδή αυτοκτόνησε. Οι συγγενείς του ούτε που ενδιαφέρθηκαν και κανείς δεν παραπονέθηκε που τον έκαψαν. Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν, ξεκινάνε τα παράξενα γεγονότα...Όλοι σχεδόν οι κοντινοί του συγγενελις πέθαναν από ατυχήματα, από αυτοκτονία τα δυο του αδέλφια και από υψηλό πυρετό η αδελφή του το '89. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος.όχι όμως και των δυο παιδιών που σκότωσαν το σκυλί. Αυτά πέθαναν από αφόρητους πόνους και στη νεκροψία βρήκαν τριμμένο γυαλί στο στομάχι τους. Η ψυχή του λένε πως ακόμα περιφέρεται και κάθε βράδυ μαζεύονται 'ολα τα αδέσποτα σε εκείνο το σπίτι και ουρλιάζουν όλο το βράδυ. Αυτή η ιστορία ήταν αληθινή και το άτομο λεγόταν Φράγκος Δημήτρης. Αυτοκτόνησε 73 ετών.




Μερικάχρόνια πριν ένας πατέρας και μια μητέρα αποφάσισαν πως χρειάζονταν έναδιάλειμμα, γι' αυτό αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα στην πόλη. Κάλεσανλοιπόν τη babysitter που εμπιστεύονταν περισσότερο.




Ότανήρθε τα δυο παιδιά είχαν ήδη κοιμηθεί. Έκατσε και σιγουρεύτηκε οτι όλαήταν εντάξει. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, η babysitter βαρέθηκε και ήθελενα δει τηλεόραση δεν μπορούσε όμως στο σαλόνι γιατι δεν υπήρχε κεραία.(οι γονείς δεν ήθελαν τα παιδιά τους να βλέπουν συνέχεια σκουπίδια)


Τουςπήρε λοιπόν τηλέφωνο και τους ρώτησε αν θα μορούσε να δει τηλεοράση στοδωμάτιό τους και αυτοί είπαν εντάξει. Τους ρώτησε αν θα μπορούσε επίσηςνα καλύψει τον μεγάλο ψεύτικο κλόουν που είχαν στο δωμάτιό τους επειδήτην έκανε νευρική. Η γραμμή ήταν σιωπηλή για μια στιγμή και μετά οπατέρας(ο οποίος μιλούσε στη babysitter εκείνη την ώρα) είπε... πάρε ταπαιδιά και φύγετε από το σπιτι...θα πάρουμε την αστυνομία... δεν έχουμεκανένα κλόουν στο δωμάτιό μας!!!!!


Τα παιδία και η babysitter δολοφονήθηκαν εκείνη τη νύχτα από το κλόουν. Παρολα αυτα δν βρε8ικε κανενα αποτιπομα ι στοιχειο παραβοιασεισ στ σπιτι κ ολα παραμενουν 1 μυστιριο





Πριν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μια κοπέλα ξύπνησε όπως κάθε πρωί να πάει στη δουλειά της. Λόγω του ότι δεν ήταν πυκνοκατοικημένη περιοχή, γύρω στις 6 τα χαράματα δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο. Αυτό δεν ήταν κάτι που την ενοχλούσε όμως, μιας και είχε συνηθίσει στο σκηνικό αυτό. Αυτό που την ενόχλησε ήταν τα βήματα ενός ανθρώπου πίσω της.
Ξαφνιασμένη γύρισε και είδε έναν άνδρα, αρκετά ψηλό, με μακριά μαλλιά και γένια να την ακολουθεί. Επιτάχυνε το βήμα της και σκέφτηκε πως δεν είναι ώρα να παραλογίζετε. Ωστόσο, άλλαξε πεζοδρόμιο. Έκπληκτη είδε τον άνδρα να αλλάζει κι αυτός πεζοδρόμιο. Άρχησε να περπατά πιο γρήγορα και πιο γρήγορα ως που άρχησε να τρέχει κι ο άνδρας έτρεχε πίσω της.
Κάποια στιγμή ο τρελλός την είχε πλησιάσει στο ένα μέτρο περίπου. Σταματά να τρέχει και γυρνά και βλέπει τον τρελλό. Σταματά κι αυτός λαχανιασμένος και την κοιτά και τότε τον ρωτάει αυτή "μήπως έχετε ώρα;" Ο τρελλός σαστισμένος κοιτά το ρολόι του κι αυτή προλαβαίνει να το βάλει στα πόδια και να εξαφανιστεί.
Μερικές μέρες αργότερα άκουσε στο ραδιόφωνο για κάποιον τρελλό που το είχε σκάσει και είχε βιάσει και σκοτώσει 3-4 γυναίκες.

Αυτη η ιστορια δεν ξερω κατα ποσο ειναι αληθινη.Καποτε ηταν μια ηλικιωμενη γυναικα που ζουσε σε ενα μικρο χωριο.Πολλοι ελεγαν πως ηταν μαγισσα και κακια.Αυτη συνηθιζε να πηγαινει στο νεκροταφειο του χωριου σχεδον καθε βραδυ αργα και καποιοι που την εβλεπαν λενε πως φορουσε μαυρα ρουχα, μαυρα γαντια και μαυρο μαντιλι στα μαλλια της και εκανε κατι στους ταφους (δεν μπορουσε να δει κανεις τι ακριβως εκανε).Αυτο συνεχιζοταν για αρκετο καιρο.Μια νυχτα που ειχε μια βοβερη καταιγιδα,η γυναικα αυτη εμφανιστηκε παλι στο ναεκροταφειο και αρχισε να κανει διαφορα.Τοτε λενε πως ενας δυνατος κεραυνος επεσε πανω της και την σκοτωσε.Το επομενο πρωι, που καποιοι εψαξαν για να δουν τι ειχε συμβει,κανεις δεν βρηκε το πτωμα της,που λογικα θα επρεπε να βρισκεται εκει.Απο εκεινο το βραδυ κανεις δεν την ξαναειδε ποτε.





Στο νοσοκομείο της Καβάλας, εποχή κάπου 1960, εργαζόταν η μητέρα μου ως βοηθός νοσοκόμου. Μετά τα μεσάνυχτα ακουγόταν ομιλίες και παράξενες φωνές στο υπόγειο.
Αρχικά η μητέρα μου νόμισε οτι γιατροί ή νοσοκόμες ήταν κάτω στο υπόγειο και για αρκετό καιρό δεν έδωσε σημασία.
Μια μέρα, μια συνάδελφος της είπε να πάνε παρέα μέχρι το υπόγειο για να πάρουν κάτι πράγματα.
Η μητέρα μου δέχτηκε. Εκείνη την ώρα 01:00 μεσάνυχτα, ήταν μόνες οι δυό τους στον όροφο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο, οι απόμακρες φωνές ακουγόταν σα δυνατά μουρμουρητά.
Η μητέρα μου παραξενεύτηκε αλλά απο φύση της είναι πολύ θαραλέα και δε τρομάζει εύκολα.
Με την άκρη του ματιού της, πρόσεξε τις αντιδράσεις της άλλης νοσοκόμας αλλά εκείνη δεν εκδήλωσε καμμιά αντίδραση.
Κάνοντας να ξεκλειδώσει την πόρτα η συνάδελφος, η μητέρα μου άκουσε κάτι να σπάει απο τη μέσα μεριά της πόρτας, κάτι σα πήλινη κανάτα.
Η μητέρα μου κοντοστάθηκε, κοίταξε και πάλι την συνάδελφο νοσοκόμα αλλά και πάλι εκείνη έδειχνε σα να μην συνέβαινε τίποτα.
Πρόσεξε την αντίδραση της μητέρας μου και τη ρώτησε αν συμβαίνει κάτι.
Η μητέρα μου απάντησε ήρεμα πως της φάνηκε πως κάτι άκουσε...
Η συνάδελφος τη ρώτησε "απο που?"
Και τότε η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι παράξενο συμβαίνει.
Η συνάδελφος νοσοκόμα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπείκε πρώτη.
Στην είσοδο της συναδέλφου στο χώρο, η μητέρα μου πρόσεξε μια διάφανη-αέρινη μορφή να την κοιτά στα μάτια για 5 δευτερόλεπτα και σε απόσταση κάπου 5 μέτρων. Έπειτα η μορφή ξεγλύστρισε ήσυχα φεύγοντας απο το κλειστό παράθυρο.
Η μητέρα μου πάγωσε αλλά δε πανικοβλήθηκε. Η συνάδελφος ήδη έπαιρνε τα πράγματα που ήθελε και δε πρόσεχε τη μητέρα μου που βρισκόταν πίσω της.
Η μητέρα μου έπειτα κοίταξε στο πάτωμα αλλά δεν είδε τίποτα κομμάτια απο κάτι που θα είχε σπάσει.
Αφού η συνάδελφος νοσοκόμα πήρε τα πράγματα που ήθελε, κλείδωσαν και ανέβηκαν σιωπηλές τις σκάλες.
Πέρασαν κάπου 3-4 μέρες και μια νύχτα πάλι, η μητέρα μου ακούει φωνές και πάλι απο κάτω.
Κάπου μισή ώρα μάζευε κουράγιο και τελικά πήρε την απόφαση να πάει μόνη της στην αποθήκη.
Και πάλι, πριν ξεκλειδώσει, άκουγε φωνές, κάτι σα μουρμουρητά.
Ξεκλειδώνει, οι φωνές σταματούν.
Προχωρά αργά προς το κέντρο του δωματίου, κοντοστέκεται, τίποτα.
Έπειτα κατευθύνεται προς το παράθυρο. Λίγο πριν φτάσει, ακούει μια φωνή σαν να ήταν 10 μέτρα πίσω της να τη ρωτάει σε απλό τόνο "η γυναίκα μου πως είναι?"
Η μητέρα μου γύρισε αλλά δεν είδε τίποτε.
Άναψε όλα τα φώτα στο υπόγειο, έψαξε παντού αλλά δε βρήκε κανένα άλλο ίχνος.
Αυτή η ερώτηση την παραξένεψε πολύ.
Έπειτα απο 15 μέρες περίπου, ήτανε νυχτερινή βάρδια.
Έσβηνε τα φώτα σε ένα θάλαμο ασθενών και ακούστηκε μια φωνή.
"Κορίτσι μου, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ?"
Ήταν η φωνή μιας πολύ ευγενικής ηλικιωμένης γυναίκας η οποία ήταν βαριά άρρωστη.
Κουβέντιαζαν για πολλή ώρα για διάφορα θέματα και σε μια στιγμή αυτή η κυρία λέει στη μητέρα μου "είσαι πολύ καλός άνθρωπος...γι' αυτό τον είδες"
Η μητέρα μου την ευχαρίστησε και τη ρώτησε για ποιό πράγμα μιλάει.
Η ηλικιωμένη κυρία της είπε τότε οτι συχνά, πολλά βράδια την επισκεφτόταν ο άνδρας της που είχε πνιγεί πριν δυο χρόνια στο καράβι που δούλευε.
"Αρχικά" λέει "τον έβλεπα πολύ μακριά στο διάδρομο" δεν ήθελε να με τρομάξει.
"Όσο πλησίαζε σε άλλες εμφανίσεις του, σιγά,σιγά άρχισε να μου μιλά.
Μου έλεγε οτι δε πρέπει να ανησυχώ και να μη στεναχοριέμαι.
Πολλές φορές τον έβλεπα μόνο για 10 δευτερόλεπτά, άλλοτε λίγο περισσότερο.
Τελευταία μου είπε για σένα-όχι με το όνομά σου, σε περιέγραψε.
Κορίτσι μου το νοιώθω πως δε θα ζήσω πολύ. Αλλά ήθελα πριν φύγω να το ξέρεις για να ηρεμήσεις κι εσύ."
Η μητέρα μου συγκινήθηκε και έκλαιγε με αναφυλυτά.
Την καληνύχτησε.
Στη δουλειά πήγε τη μεθεπόμενη μέρα γιατί την προηγούμενη είχε ρεπό.
Περνώντας απο το δωμάτιο της ηλικιωμένης γυναίκας το είδε άδειο και καλά στρωμένο.
Ρώτησε μια συνάδελφο και της είπε πως η γυναίκα αυτή, πέθανε την προηγούμενη μέρα.

Ιανουάριος 1949. Στην περιοχή του Mont Rainier, στο Mairyland, ζεί μια οικογένεια που απαρτίζεται από τον πατέρα, την μητέρα, τη γιαγιά, το νεαρό γιο τους, και μια θεία, η οποία, αν και δε μένει ακριβώς εκεί, περνά πολύ καιρό από τη ζωή της στο σπίτι αυτό, μιας και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με όλους και κυρίως με τον ανιψιό της. Η θεία αυτοαποκαλείται μέντιουμ και περνά την ώρα της "παίζοντας" Ουίζα, και μυώντας και τον ανιψιό της σ' αυτήν την πρακτική. Η Ουίζα είναι μια θεωρητικά απλή αλλά ουσιαστικά πολύ επικίνδυνη πρακτική που επιτρέπει μέσω ενός πλακέ χαρτονιού ή ξύλου, όπου βρίσκονται τα γράμματα της αλφαβήτου καθώς και κάποια άλλα σύμβολα, να έρθεις σε επαφή με τον άυλο κόσμο των νεκρών. Στην Παλαιά μάλιστα Διαθήκη, η πρακτική αυτή τιμωρούνταν με θάνατο διότι επέτρεπε την επίκληση και τον ερχομό ενός δαίμονα στον κόσμο μας.
Κατά τη διάρκεια αυτών των "παιχνιδιών", παράξενα πράγματα άρχισαν να εκδηλώνονται στο σπίτι, όπως θόρυβοι που δεν υπήρχε λόγος να υπάρχουν, γδαρσίματα στους τοίχους... Έπειτα, οι θόρυβοι έγιναν πιο έντονοι κι' επίμονοι, συνεχίζονταν μάλιστα και κατά τη διάρκεια ατέλειωτων βραδιών. Αντικείμενα άρχισαν να μετακινούνται μόνα τους, φρούτα εκσφενδονίζονταν από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη, το τραπέζι στριφογύριζε... Στο δωμάτιο του παιδιού τα πρωινά διαπίστωναν έντρομοι ίχνη άγριων γραντζουνιών στο στρώμα του.
Στις 26 Ιανουαρίου, η θεία πεθαίνει. Ο νεαρός που ήταν δεμένος μαζί της δεν μπορεί να το ξεπεράσει και ψάχνοντας για κάποια διέξοδο, στρέφεται προς την Ουίζα, με την ελπίδα να έρθει σε επαφή μαζί της.

Αρχίζει να αλλάζει. Κλείνεται στον εαυτό του, ενώ οι νύχτες του στοιχειώνονται από εφιάλτες. Η οικογένεια δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, η κατάσταση έχει ξεφύγει από οποιοδήποτε όριο. Θα στραφούν προς την Εκκλησία ελπίζοντας να βρουν εκεί μια απάντηση. Εκεί θα τους υποδεχθεί ο πάτερ Schuss.
Ο ιερέας γνωρίζει πολύ καλά τον δόκτωρα Rhein, γιατρό παραψυχολόγο. Σε μια αλληλογραφία που αντάλλαξαν διαβάζουμε: " Τη νύχτα της 17ης προς 18ης Φεβρουαρίου, πήρα το παιδί μαζί μου για τη νύχτα, για να διαπιστώσω από μόνος μου τα φαινόμενα που μου είχαν αναφέρει. Το παιδί αποκοιμήθηκε σε μια πολυθρόνα, κι 'έπειτα από λίγο γλίστρησε σιγά-σιγά κι' ακούμπησε στο πάτωμα. Το πήρα και το έβαλα στο κρεβάτι, το οποίο άρχισε να δονείται, το στρώμα βρέθηκε στο πάτωμα, και γλίστρησε κυριολεκτικά κάτω από το κρεβάτι..."

Πήγαν το παιδί σε ψυχιατρική κλινική υπό την επίβλεψη του δόκτωρα Mablerose, έκλεισαν τρία ραντεβού για να το εξετάσουν, πήγαν στα δύο, όχι όμως και στο τρίτο, από φόβο μην το κλείσουν μέσα, μιας και την εποχή εκείνη, το να σε κλείσουν σε ψυχιατρικό άσυλο ήταν αντίστοιχο με το να σε κλείσουν σε φυλακή καταδίκων.

Ο ιερέας θα τους προτείνει τη δική του εξήγηση: το παιδί πρέπει να είναι δαιμονισμένο. Θα πάρει την οικογένεια και θα πάνε στην εκκλησία Saint James, όπου τους περιμένει ο νεαρός πάτερ A. Hugues. Όταν ο ιερέας συναντάται με το παιδί, το παιδί εκστομίζει ακατονόμαστες βρισιές, το τηλέφωνο του ιερέα στο γραφείο του αρχίζει να κινείται από μόνο του, στο δωμάτιο πέφτει απότομα η θερμοκρασία σε σημείο ψύχους. Τρομοκρατημένος, ο ιερέας συμπεραίνει πως πρόκειται πράγματι περί δαιμονισμού που επιβάλει εξορκισμό. Όμως δεν τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις που έχει θεσπίσει η Εκκλησία για να πραγματοποιηθεί ο εξορκισμός, και πέρα απ' αυτό, ο ιερέας είναι νέος, χωρίς πείρα στους εξορκισμούς...
Ωστόσο, ο πάτερ Hugues θα κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για τον εξορκισμό ενώ θα οδηγήσει το παιδί στο νοσοκομείο της Georgetown όπου θα λάβει χώρα ο εξορκισμός. Όλα είναι έτοιμα.
Το παιδί, δεμένο σφιχτά στο κρεβάτι με δερμάτινα λουριά, χτυπιέται ξέφρενο προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο πάτερ Hugues ξεκινά τον εξορκισμό... Όσο η διαδικασία προχωρά, τόσο πιο βίαιο γίνεται το παιδί, εκστομίζοντας ακατάπαυστα αισχρολογίες και βλασφημίες. Ο ιερέας δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από αυτά που ακούει και συνεχίζει τον εξορκισμό, αλλά σε κάποια στιγμή χαλάρωσης, το παιδί καταφέρνει να βγάλει ένα από τα λουριά, βγάζει από το κρεβάτι μια σούστα και σκίζει μ' αυτή το χέρι του ιερέα, από τον ώμο ως τον καρπό. Μετά από αυτή την πρώτη προσπάθεια εξορκισμού, ο ιερέας καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με τον ίδιο το Διάβολο. Παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και σταματά. Μόλις περνά η κρίση, το παιδί επιστρέφει με τους γονείς του στο σπίτι.

Την άλλη μέρα το πρωί, η λέξη "Louis" εμφανίστηκε στο στήθος του, χαραγμένη στο δέρμα με νύχια ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο. Οι γονείς κοντεύουν να τρελαθούν και, καθώς οι ίδιοι κατάγονται από την πόλη Saint Louis, πηγαίνουν στο σπίτι του θείου του παιδιού, ο οποίος μένει σ' αυτήν την πόλη. Παρά αυτή τους τη μετακίνηση, τίποτα δεν αλλάζει. Τα φαινόμενα εξακολουθούν να επιμένουν. Η κόρη αυτού του θείου, πηγαίνει στην εκκλησία του Αγίου Francois Xavier για να μιλήσει στους ιερείς για εκείνα που είδε να συμβαίνουν στο σπίτι της. Εκεί θα μιλήσει στον πατέρα Bishop, ο οποίος, συνοδευόμενος από το πατέρα Bowdern πηγαίνουν στο σπίτι να συναντήσουν τους δυστυχείς γονείς. Μόλις το παιδί τους βλέπει αρχίζει να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, βρίζει και δείχνει να αηδιάζει στην όψη και μόνο των ιερέων αλλά και κάθε θρησκευτικού συμβόλου που φέρουν πάνω τους.

Θα σας φανεί τελείως απίστευτο αλλά....έγινε.Σπούδαζα κάπου στο εξωτερικό.Ένα βράδυ καθώς πήγα να κοιμηθώ βλέπω κάτι σαν μια σκιά να περιπλανιέται μέσα στο δωμάτιο.Έτρεχε από τοίχο σε τοίχο.Κοκάλωσα.Σε κάποια στιγμή έρχετε,απότομα,πολύ γρήγορα (το θυμάμαι και ανατριχιάζω) και σταματάει μπροστά μου ένας άνθρωπος (η σκιά) γύρω στα 50 και αρχίζει να μου μιλάει ίσως Λατινικά ίσως ανάποδα,σχετικά γρήγορα.Με κοιτούσε με μίσος και χαρά μαζί.Ένα περίεργο βλέμα, τρομακτικό.Η ομιλία του κράτησε,νομίζω,δυο λεπτά.Δεν μπορούσα να κουνηθώ.Σε κάποια στιγμή έκανα τον σταυρό μου με το δάχτυλο και εξαφανίστηκε.Το βράδυ φυσικά δεν κοιμήθηκα.Την άλλη μέρα στον επάνω όροφο βρήκανε κατακρεουργημένο ένα νεαρό παιδί (20 περιπου ετων) ο οποίος είχε ΡΑΜΜΕΝΟ ένα σταυρό στο μπούτι του ενώ το σπίτι ήτανε άνω-κάτω.Οι γείτονες λέγανε ότι είχε σχέσεις με σατανικές οργανώσεις.Ποιός ξέρει ίσως κάποιος γείτονας να είχε δει ό,τι και εγώ!Σηκώθηκα και έφυγα αμέσως, παράτησα σπουδές και γύρισα Ελλάδα.

μ τν ειπε η σισ τσ κολλιτισ μ




Εμενα αυτην την ιστορια μου την ειπε η mama της δασκαλας των Αγγλικων μου που ειναι και φιλη της μαμας μου
Οταν ηταν εγκυος την δημητρα η δασκαλα μ ειχε κουνια απο τοτε που ηταν μωρο ο Αλκης ο μεγαλος της γιος.Ενα μηνα πριν γεννησει εβλεπε πανω απο την κουνια μια σκια με γυναικια μορφη.Ηταν λεπτη ψηλη και ειχε μακρια μαλλια.Οταν γεννησε η σκια ηταν σκιμενη πανω απο την κουνια που ηταν το μωρο .Οταν ομως βαφτισανε την Δημητρα και γυρισαν στο σπιτι ειδε την σκια να εξαφανιζετε.

foveres istories mpravo jaguar

[auti i istoria dn 3erw na einai alithini,tin diavasa apo mia selida]


Ένα κορίτσι πήγε στο σπίτι μιας φίλης της και έμεινε περισσότερο από ότι σχεδίαζε. έτσι θαεπέστρεφε στο σπίτι μόνη με τα πόδια. δε φοβάτανε γιατί ήταν μια μικρή κοινότητα και έμενα λίγα τετράγωνα παρακάτω.
καθώς περπατούσε στην διάβαση ποδηλάτων η Ντάνη ζήτησε από το Θεό να την κρατήσει ασφαλή από το κακό και τον κίνδυνο
όταν έφτασε στο στένο δρομάκι, που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι της, αποφάσισε να το ακολουθήσει. όμως, στο μέσο της διαδρομής αντιλήφθηκε έναν άντρα να στέκεται στο τέρμα λες και την περίμενε.
Ανησύχησε και άρχισε να προσεύχεται, ζητώντας προστασία από το Θεό
Αμέσως ένα χαλαρό αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας την τύλιξε και ένιωθε λες και κάποιος περπατούσε μαζί της.
Όταν έφτασε στο τέλος του μικρού δρόμου, πέρασε ακριβώς δίπλα από τον άντρα εκείνον και έφτασε σπίτι ασφαλές.
την επόμενη μέρα, διάβασε στην εφημερίδα ότι ένα νεαρό κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού στο ίδιο δρομάκι μόλις 20 λεπτά μετά από τη στιγμή που έφυγε.
Συγκλονισμένη από την τραγωδία και το γεγονός ότι μπορούσε να ήταν η ίδια άρχισε να κλαίει
ευχαριστώντας τον Κύριο για την ασφάλεια και για να βοηθήσει αυτή τη νεαρή κοπέλα αποφάσισε να πάει στην αστυνομία.
ένιωθε πως μπορούσε να αναγνωρίσει τον άντρα αυτόν και έτσι τους είπε την ιστορία
ο αστυνόμος την ρώτησε αν ήταν πρόθυμη να κοιτάξει στον κατάλογο και να δει αν μπορούσε να τον αναγνωρίσει
συμφώνησε και αμέσως προσδιόρισε τον άντρα που είχε δει στο δρομάκι την προηγούμενη νύχτα
όταν υπόθηκε στον άντρα πως είχε αναγνωριστεί, αμέσως έσκηψε και παραδέχτηκε
ο αστυνόμος ευχαρίστησε την Ντάνη για την γενναιότητά της και την ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κάτι γι'αυτήν
αυτή ζήτησε να ρωτήσουν τον άντρα ένα πράγμα: Η Ντάνη ήτανε περίεργη γιατί δεν είχε επιτεθεί στην ίδια
όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός αυτός απάντησε "Επειδή δεν ήταν μόνη. είχε δύο ψηλούς άντρες που περπατούσανε πλάι της"
απίστευτα, αν πιστεύετε ή όχι, δεν είστε μόνοι. οι άνθρωποι βοηθούνται από το Θεό

Αφού διάβασες τώρα αυτό το ξόρκι το βράδυ θα σε επισκεφτεί το κοριτσάκι και θα σε κάνει να ασφυκτιείς όπως ένιωθε το ίδιο.

ok tha pethano.. antio se olous.. xarika pou sas gnorisa..

οι άνθρωποι βοηθούνται από το Θεό

mono an pisteuoume kai tou zitisoume tn voitheia tou.? giati i istoria
auto mas leei.. oti to koritsaki pou den proseuxithike epathe kako..

Βασικά αυτό λέει. Αν θυμαμαι καλα στα Θρησκευτικα ελεγε πως βασικος σκοπος του ανθρωπου ειναι να φτασει διπλα στον Θεο. (Θεωση) Αυτο μπορει να γινει καλιεργοντας τα χαρησματα που μας εχει δωσει και ΑΝ προσευχηθουμε και ζητησουμε την βοηθεια του.

Οποτε... ναι. Ο_ο